134) تقواپیشگان کسانى اند که در آسایش و تنگى از اموال خود در راه خدا انفاق مى کنند و خشم خود را فرو مى خورند و از لغزش مردم در مى گذرند. اینان نیکوکارند و خدا نیکوکاران را دوست مى دارد.

135) و کسانى اند که چون کار زشتى انجام دهند یا در اثر گناهى به خود ستم کنند خدا را به یاد مى آورند و براى گناهانشان آمرزش مى طلبند ـ و چه کسى جز خدا گناهان را مى آمرزد ؟ ـ و بر گناهانى که مرتکب شده اند اصرار نمىورزند و مى دانند ]که اصرار بر گناه باعث سبک شمردن فرمان خداست[.

136) اینان سزایشان آمرزشى از جانب پروردگارشان و بهشتى است با بوستان هایى انبوه از درختان که از زیر آنها جوى ها روان است و در آنها جاودانه اند، و پاداش عمل کنندگان پاداشى نیکوست.

137) بى گمان، پیش از شما نیز سنت هایى بوده و سپرى شده است ]امت ها روش هایى داشته اند و خدا براساس آن سنت هایى را جارى ساخته است[. پس در زمین بگردید و بنگرید که فرجام کسانى که آیات خدا را دروغ شمردند چگونه بوده است.

138) این براى عموم مردم نشان دادن ]عبرت ها[ است و براى تقواپیشگان رهنمود و پندى است.

139) اى مؤمنان، در تصمیم خود سستى مکنید و از شکست خویش در جنگ اُحُد اندوهگین نشوید، چرا که اگر شما ایمان داشته باشید برترید.

140) اگر در آن جنگ گزندى به شما رسید ( گروهى از شما کشته و گروهى زخمى شدند )، به آن مردم کفرپیشه نیز گزندى مانند آن رسید، پس جاى اندوه نیست. ما این روزها ]= روزهاى شکست و پیروزى[ را میان مردم مى گردانیم تا کارهایى که باید، انجام شود و خدا کسانى را که ایمان آورده اند معلوم دارد و از میان شما گواهانِ اعمال را برگیرد، و خدا ستمکاران را دوست نمى دارد.