197) و کسانى را که شما به جاى خدا مى خوانید و مى پرستید، نه بر یارى شما توانایى دارند و نه مى توانند خود را یارى کنند.

198) و اگر آنها را به راه راست فراخوانید نمى شنوند، و آنان را مى بینى که با دیدگانى که براى آنها ساخته اند به تو مى نگرند ولى بینایى ندارند.

199) اعتدال و میانه روى را پیشه خود کن و مردم را به انجام کار نیک فرمان ده و با نادانان مدارا کن و از خطاهایشان درگذر.

200) و اگر تحریکى از سوى شیطان تو را به پرخاشگرى با جاهلان و انتقام گرفتن از آنان وادارد به خدا پناه بر، که او شنوا و داناست.

201) کسانى که تقوا پیشه کرده اند، هنگامى که وسوسه اى از شیطان به آنان مى رسد و بر گرد قلبشان مى گردد تا در آن جاى گیرد، خدا را به یاد مى آورند و کار خود را به او وامى گذارند و او پرده غفلت را از آنان مى زداید و ناگهان بینا مى شوند.

202) این در حالى است که شیاطین که برادران مشرکانند آنان را در گمراهى مدد مى دهند وانگهى کوتاهى نمى کنند و همچنان به گمراه کردن آنان ادامه مى دهند.

203) و چون آیه اى برایشان نیاورى، با تمسخر مى گویند: چرا آن را از این جا و آن جا جمع آورى نمى کنى ؟ بگو: من فقط آنچه را از جانب پروردگارم به من وحى مى شود پیروى مى کنم. این قرآن روشنگرى هایى از جانب پروردگار شماست، و براى گروهى که ایمان مى آورند مایه هدایت و رحمت است.

204) و چون قرآن خوانده شود به آن گوش فرادهید و خاموش باشید، باشد که مورد رحمت الهى قرار گیرید.

205) و پروردگارت را در درون خود از روى خشوع و با ترس و بیم یاد کن، و هر صبح و عصر، بدون آواى بلند، زبان به ذکر او بگشاى و از غافلان مباش تا از مقربان او گردى،

206) زیرا آنان که نزد پروردگارت هستند ( مقرّبان درگاه او ) تکبر نمىورزند و از پرستش او سرباز نمى زنند و او را از هر کاستى منزّه مى شمرند و براى او سجده مى کنند.