17) بگو: هر آسایش و گزندى در گرو اراده خداست; اگر او رنجى براى شما بخواهد، یا رحمتى برایتان اراده کند کیست آن که شما را از خواسته او مانع شود ؟ آنان براى خود هیچ سرپرست و یاورى جز خدا نخواهند یافت.

18) همانا خداوند به کسانى از شما که مردم را از حضور در جنگ بازمى دارند و نیز به کسانى که به برادران هم مسلک خود مى گویند: میدان نبرد را رها کنید و به سوى ما بیایید، آگاه است. آنان خود، جز زمانى کوتاه در کارزار حضور نمى یابند.

19) از جانِ خود براى شما دریغ مى کنند و بدان بخل مىورزند، و هنگامى که با بروز نشانه هاى نبرد، دهشت و ترس پدیدار شود، آنان را مى بینى که به تو مى نگرند و چشمانشان بر اثر ترس، بسان چشمان کسى که سایه اى از مرگ بر او افکنده شده است، در حدقه ها مى چرخد. ولى آن گاه که با خاموش شدن آتش جنگ، ترس و وحشت زایل شود، با زبان هایى تیز شما را نیش مى زنند و به شدت سرزنش مى کنند و بر مال و منالى که بدان دست یافته اید بخل مىورزند. اینان اگرچه اظهار ایمان مى کنند، ولى ایمان نیاورده اند; از این رو خداوند اعمالشان را تباه ساخته، و این کار بر خدا آسان است.

20) منافقان و بیماردلانِ سست ایمان از شدت ترس مى پندارند لشکر احزاب از میدان کارزار نرفته اند، ] در حالى که آنان گریخته بودند و غزوه خندق به پایان رسیده بود. [ و اگر دوباره لشکر احزاب بازآیند، اینان دوست دارند که از مدینه به صحراها روند و در میان اعراب بادیه نشین به سر برند و در آن جا از خبرهاى مربوط به شما پرسوجو کنند. ] این را بدانید که [ اگر آنان در میان شما باشند چندان ثمربخش نیست، زیرا جز اندک زمانى پیکار نمى کنند.

21) قطعاً در گفتار و رفتار رسول خدا اقتداى نیکویى براى شماست. اقتدا به رسول خدا از عهده همه مدعیان ایمان برنمى آید، بلکه آن کسى پیرو اوست که به خدا و روز واپسین امید دارد و خدا را بسیار یاد مى کند.

22) برخورد منافقان و بیماردلانِ سست ایمان در رویارویى با دشمن این گونه بود. امّا مؤمنانِ راستین هنگامى که لشکر احزاب را مشاهده کردند و مدینه را در محاصره آنان دیدند، گفتند: این همان است که خدا به ما وعده داد و او راست گفت و این است وعده اى که رسول خدا به ما داد و او راست گفت. و مشاهده لشکر احزاب سبب نشد که آنان گمانى ناروا برند و یا سخنى ناشایسته گویند، بلکه آنان را جز ایمان و تسلیم در برابر خدا نیفزود.