22) اوست آن که شما را در خشکى و دریا سیر مى دهد، تا آن گاه که در کشتى ها استقرار یابید و کشتى ها به کمک بادى ملایم سرنشینان را به حرکت درآورند و آنان بدان شادمان گردند، ناگاه تند بادى بر کشتى ها بوزد و از هر سو موجى به سویشان روى آورَد و دریابند که از هر طرف در محاصره قرار گرفته و در معرض هلاکتند، آن گاه خدا را در حالى که اطاعت و پرستش را ویژه او مى کنند مى خوانند که: خدایا، اگر ما را از این گرفتارى نجات بخشى، قطعاً از سپاسگزاران خواهیم بود.

23) پس هنگامى که خداوند نجاتشان دهد بى آن که انتظار رود، به ناحق در زمین ستم مى کنند. اى مردم، ستمکارى شما بر ضد خودتان است، چرا که شما را از ما دور مى کند و گناهش در کارنامه شما ثبت مى شود. در زندگى دنیا بهره اى مى برید، سپس بازگشتتان به سوى ماست، آن گاه شما را به حقیقت آنچه مى کردید آگاه خواهیم کرد.

24) جز این نیست که داستان زندگانى دنیا بسان آبى است که از آسمان فرو ریختیم، پس روییدنى هاى زمین ـ از آنچه مردم و دام ها مى خورند ـ با آن درآمیخت، تا چون زمین با رویش گیاهان آرایش و شادابى خود را برگرفت و اهل آن پنداشتند که زمین را با قدرت تمام در اختیار دارند، شبى یا روزى فرمان ما دررسیدش پس آن را چنان درو شده گرداندیم که گویى دیروز در آن جا چیزى نبوده است. این گونه، آیات خود را براى مردمى که مى اندیشند به روشنى بیان مى کنیم.

25) و خداوند ]همگان را[ به سراى سلامت، همان بهشتى که هیچ گزند و آفتى در آن نیست فرا مى خوانَد، و هر که را بخواهد به راهى راست مى رساند.