20) همانان که به عهدشان با خدا وفا مى کنند ( به توحید و لوازم آن پاى بندند ) و آن پیمان را نمى شکنند.

21) و کسانى که آنچه را خدا به پیوستنش فرمان داده است مى پیوندند و از کیفر پروردگارشان مى ترسند و از سختىِ حساب اعمالشان بیم دارند.

22) و آنان که براى طلب خشنودى پروردگارشان، بر دشوارى ها، فرمانبردارى از خدا و پرهیز از گناهان صبر کرده و نماز را برپا داشته و از آنچه روزیشان کرده ایم، در نهان و آشکار انفاق کرده اند، و بدى را با نیکى مى زدایند. اینانند که فرجام نیکوى این سرا را خواهند داشت.

23) همان بوستان هاى دایمى بهشت که خردمندان همراه با پدران و همسران و فرزندانشان که شایسته آن هستند وارد آن مى شوند و فرشتگان از هر درى بر آنان درمى آیند.

24) و به آنان مى گویند: سلام بر شما به پاداش این که صبر کردید. فرجام این سراى براى کسانى که بر کردار شایسته پایدار بوده اند فرجامى نیکوست.

25) و کسانى که عهدشان را با خدا پس از بستن آن مى شکنند و آنچه را خدا به پیوستن آن فرمان داده است مى گسلند، و با انجام کارهاى ناشایسته در زمین فساد مى کنند، براى آنان دورى از رحمت خدا خواهد بود و ناگوارى این سرا را خواهند داشت.

26) خداست که روزى را براى هر که بخواهد وسعت مى بخشد و بر هر که بخواهد تنگ مى گیرد، به همین سبب بهشت را براى مؤمنان، و ناگوارى و دورى از رحمت خود را براى کافران و تبهکاران قرار مى دهد. آنان به زندگى دنیا شادمان شدند و به آن اکتفا کردند، در حالى که زندگى دنیا در برابر آخرت جز بهره اى اندک نیست که سرانجام از میان خواهد رفت.

27) کفرپیشگان، قرآن را معجزه رسالت پیامبر نمى شمرند و مى گویند: چرا از جانب پروردگارش معجزه اى بر او نازل نشده است تا ما بدین وسیله هدایت شویم ؟ بگو: هدایت انسان ها به اراده خداست نه دیدن معجزه. خدا هر که را بخواهد گمراه مى کند و براى کسانى چنین مى خواهد که به او باز نیایند، و هر که به سوى او بازگردد، او را به سوى خود هدایت مى کند.

28) بازآمدگان به سوى خدا کسانى اند که به او ایمان آورده اند و دل هایشان به یاد خدا آرام مى گیرد. بدانید که تنها با یاد خدا دل ها آرامش مى یابد.