22) و شما آن گاه که به گناه روى مى آوردید، از این که گوش و چشم و پوستتان ناظر شما بوده و بر ضد شما گواه باشند هراسى نداشتید و خود را از آن ها پنهان نمى کردید، شما اگر چه مى پنداشتید اندام هایتان به کارهاى شما آگاهى ندارند بلکه گمان داشتید که خدا بسیارى از کارهایتان را نمى داند.

23) آرى، این است گمان بیجایى که درباره پروردگارتان بردید این گمان شما را به کفر و گناه کشانید و به هلاکت انداخت و در نتیجه از زیانکاران شدید.

24) پس اگر شکیبایى کنند ] و دم برنیاورند [ جایگاهشان آتش است و اگر عذرخواهى کنند و رضایت طلبند، از کسانى نیستند که عذرشان پذیرفته شود و مورد رضایت قرار گیرند.

25) و براى آنان به جاى هدایتگران همنشینانى از شیاطین قرار دادیم; پس همه لذّت هاى مادّى را که پیشاروى آنان بود ( در دسترسشان قرار داشت ) و نیز آنچه در پى آنان بود ( در آرزوى رسیدن به آن بودند ) همه را در نظرشان آراستند ] تا بدانها دل خوش کنند و از حق روى برتابند [ و آن سخن ( وعده عذاب دوزخ )، در حق آنان تثبیت شد، در حالى که در میان امّت هایى از جنّ و انس هستند که پیش از آنان ] بر اثر کفر، به عذاب [ درگذشتند. راستى که آنان زیانکارند.

26) و آنان که کافر شدند گفتند: به این قرآن گوش فرا ندهید و هنگامى که خوانده مى شود، سخن لغو و بیهوده در آن بیفکنید، باشد که نداى آن به گوش ها نرسد و شما چیره شوید.

27) آرى، ما قطعاً به کسانى که کفر ورزیده اند عذابى سخت مى چشانیم و حتماً آنان را به کردار بدى که انجام مى دادند سزا مى دهیم.

28) این است سزاى دشمنان خدا، همان آتش که آنان را در آن سراى جاودانه است; سزایى به کیفر این که آیات ما را انکار مى کردند.

29) و کسانى که کافر شدند مى گویند: پروردگارا، آن دو گروه از جنّ و انس را که گمراهمان کردند به ما نشان ده تا آنان را زیر گام هایمان نهیم تا از پست ترین ها شوند.