25) آنان همان کسانى اند که کافر شدند و شما را از ورود به مسجدالحرام ] براى انجام عُمرِه ] بازداشتند و نگذاشتند قربانى هاى شما ـ که باز داشته شده بودند ـ به جایگاهشان برسند. و اگر مردان و زنانى با ایمان که شما آنان را نمى شناختید در مکّه نبودند و با هجوم به مکّه آنان را از سر ناآگاهى پایمال مى کردید و بر اثر کشتن آنان رویدادى ناخوشایند براى شما پیش مى آمد، شما را از هجوم به مکّه و جنگ با مردم آن باز نمى داشتیم، ولى از این کار بازداشته شُدید تا خدا هر که را بخواهد به رحمت خود درآورد. و اگر مؤمنان و مشرکان مکّه مشخّص بودند، قطعاً کافران را با هجوم شما بر آنان به عذابى دردناک عذاب کرده بودیم.

26) مشرکان از آن روى شما را از مسجدالحرام بازداشتند که دل هایشان را از خشم شما پر کرده بودند، آن هم خشم جاهلانه اى که به مردم نادان اختصاص دارد. در مقابل، خدا هم آرامشى از جانب خود بر پیامبرش و بر مؤمنان فرو فرستاد تا حرکت و سکونشان همراه با وقار و دور از برخوردهاى جاهلانه باشد، و روح ایمان را که به تقوا فرمان مى دهد ملازم آنان ساخت. آرى، مؤمنان به برخوردارى از روح ایمان سزاوارتر از دیگران بودند و آنان بودند که شایستگى آن را داشتند، و خدا به هر چیزى کاملاً داناست.

27) سوگند یاد مى کنم که خدا آن رؤیاى درست را که به پیامبر نمایاند، حقیقت را آن گونه که بود براى او آشکار ساخت و به او نشان داد که ـ اگر خدا بخواهد ـ شما ایمن از شرّ مشرکان وارد مسجدالحرام مى شوید و سرهاى خود را مى تراشید و موهایتان را کوتاه مى کنید ] = عمره به جاى مى آورید ] و از آنان نمى هراسید، ولى خداوند آن را در سال جارى مقرّر نکرد، زیرا به مصلحتى آگاه بود که شما از آن آگاه نبودید; از این رو براى تحقق کاملِ آن رؤیا، صلح حدیبیّه را که خود فتح نزدیکى بود، پیش از ورودتان به مسجدالحرام پیش آورد.

28) اوست آن که پیامبرش محمّد را همراه با هدایت و دین حقّ به رسالت فرستاد، تا آن دین را بر همه ادیان فایق آورد، و همین بس که خدا به درستىِ رسالت محمّد ( ص ) و وعده هاى خود گواه باشد.