30) همان گونه که سنّت ما تاکنون بر این جارى بوده است که مردم را به توحید فراخوانیم، تو را نیز در میان امّتى که پیش از آن امّت هایى گذشته اند به رسالت فرستادیم تا آنچه را به تو وحى کرده ایم بر آنان بخوانى، ولى آنان خداى رحمان را انکار مى کنند. بگو: او پروردگار من است. معبودى شایسته پرستش جز او نیست. فقط بر او توکّل کرده ام و براى نیازهاى خود به او رجوع مى کنم.

31) و اگر قرآنى بود که کوه ها به وسیله آن از جاى برکنده و روانه مى شد، یا زمین به آن شکافته و قطعه قطعه مى گشت، یا مردگان به وسیله آن زنده مى شدند و درباره رستاخیز با آنان سخن گفته مى شد. باز هم کافران هدایت نمى شدند، مگر این که خدا مى خواست. آرى، تنها معجزه سبب هدایت مردم نیست، بلکه کارها همه در اختیار خداست. با این وصف آیا مؤمنان ندانسته اند که خدا نمى خواهد این کفرپیشگان هدایت شوند و اگر خدا بخواهد همه مردم را هدایت مى کند ؟ و آیا مؤمنان از هدایت یافتن این کافران ناامید نشده اند که مى خواهند معجزه اى جز قرآن براى آنان آورده شود تا ایمان بیاورند ؟ و کسانى که رسالت تو را انکار کرده اند، پیوسته به سبب کفرشان به خداى رحمان، حادثه اى کوبنده به آنان مى رسد، یا آن حادثه نزدیک خانه هایشان فرود مى آید و آثار آن دامنگیرشان مى شود. این امر همچنان ادامه دارد تا این که وعده خدا فرا رسد و نابودشان کند. به یقین، خداوند وعده خود را خلاف نمى کند.

32) سرنوشت پیشینیان گواه این وعده است، چرا که پیش از تو نیز پیامبرانى مورد استهزا قرار گرفتند و من به کسانى که کافر شده بودند مهلت دادم، سپس آنان را به عذاب گرفتم، پس کیفر من چگونه بود ؟ آیا کافران توانستند از آن بگریزند ؟

33) پس آیا خدا که بر هر شخصى چیره است و همه امور را او تدبیر مى کند شریک دارد ؟ ولى کافران براى خدا شریکانى پنداشته اند. بگو: آنها را وصف کنید تا براى شما روشن شود که درخورِ پرستش نیستند. آیا خدا را به شریک هایى خبر مى دهید که او از وجودشان در زمین آگاه نیست، یا سخن شما سطحى و بى محتواست ؟ کافران هیچ دلیلى بر شرک خود ندارند، بلکه براى آنان نیرنگشان آراسته شده و از راه درست بازداشته شده اند. و هر که را خدا به بیراهه کشد، هدایت کننده اى براى او نخواهد بود.

34) براى آنان در زندگى دنیا عذابى است، و قطعاً عذاب آخرت دشوارتر است، و به جاى خدا نگهدارنده اى از عذاب نخواهند داشت.