24) پیامبرشان در پاسخ گفت: آیا راه پدرانتان را مى پویید هر چند براى شما آیینى آورده باشم که از آنچه پدرانتان را بر آن یافته اید هدایت کننده تر باشد ؟ گفتند: ما به آنچه شما براى ابلاغ آن فرستاده شده اید کافریم.

25) در نتیجه ما از آنان انتقام گرفتیم و هلاکشان کردیم، پس بنگر که فرجام آنان که پیامبران را تکذیب نمودند چگونه شد.

26) تقلید از پدران را مى توان رها کرد; تو براى آنان داستان ابراهیم را بیان کن، آن گاه که ابراهیم به پدرش و قومش گفت: من از آنچه شما مى پرستید سخت دورى مى جویم;

27) ولى خداى را که مرا آفریده است مى پرستم، زیرا یقین دارم که او چون آفریدگار است، مرا به سوى حق هدایت مى کند.

28) و خداوند این سخن ابراهیم را در میان نسلش جاودان ساخت، بدان امید که مشرکان نسل او با راهنمایى یکتاپرستانشان به سوى توحید باز گردند.

29) ولى آن شرک پیشگان به سوى توحید بازنگشتند ] و ما هم هلاکشان نکردیم، [ بلکه آنان و پدرانشان را از نعمت هاى خود بهره مند ساختم تا آن که قرآن، این کتابِ سراسر حق، و پیامبرى که درستىِ نبوّتش آشکار است براى آنان آمد.

30) و هنگامى که حق براى آنان آمد گفتند: این افسون است و ما آن را نخواهیم پذیرفت.

31) و گفتند: چرا این قرآن بر مردى بزرگ از این دو شهر ( مکّه یا طائف ) فرو فرستاده نشده است ؟

32) شگفتا! آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم مى کنند تا نبوّت را به هر که بخواهند عطا کنند ؟ ماییم که حتى وسیله گذران آنان را در زندگى دنیا میانشان تقسیم کرده، و برخى از آنان را بر برخى دیگر به درجاتى برترى داده ایم تا یکدیگر را به خدمت گیرند و زندگى اجتماعى خود را سامان بخشند. و نبوّت که رحمت پروردگار توست بهتر از مال و ثروتى است که آنان گرد مى آورند. پس چگونه ممکن است اعطاى این مقام را برعهده آنان بگذاریم ؟

33) دارایى ها و زر و زیور دنیا نزد خدا بى ارزش است، و لذا اگر تقدیر الهى بر این نبود که همه مردم ـ چه مؤمن و چه کافر ـ در دستیابى به وسایل زندگى یکسان باشند، براى خانه هاى کسانى که به خداى رحمان کفر مىورزند سقف هایى از نقره قرار مى دادیم و نیز پله هایى که بر آنها آشکار شوند. ( بر آنها برآیند و خود را به دیگران بنمایانند. )