30) هنگامى که موسى به سراغ آن آمد، از جانب راست درّه، در قطعه زمینى که با سخن گفتن خداوند مبارک شد، از درختى که آن جا قرار داشت ندایى به او رسید که: اى موسى، همانا من خداوندم که پروردگار همه جهان ها هستم.

31) و نیز ندا شد که: اى موسى، عصایت را به زمین بیفکن. موسى عصاى خویش انداخت. عصا اژدهایى شد که همچون مارى کوچک به شدّت مى خزید. وقتى موسى عصایش را این گونه دید، هراسان روى گرداند و فرار کرد و باز نیامد. به او گفته شد: اى موسى، پیش آى و نترس، تو از کسانى هستى که ایمنند.

32) اى موسى، دستت را در گریبان خویش ببر، آن گاه که خارج شود، بى هیچ بیمارى و عارضه اى، سپید و درخشان خواهد بود. و از خوف خدا بازویت را به خود بچسبان و فروتن و خاشع باش و همچون متکبران بازوان خود را مگشاى. این دو آیت، حجت هاى روشنى از جانب پروردگار تواَند. با این دو برهان به سوى فرعون و اشراف قوم او برو که آنان مردمى هستند که از راه خدا بیرون رفته اند.

33) موسى گفت: پروردگارا، من کسى از این قِبطیان را کشته ام، مى ترسم مرا به قصاص بکُشند.

34) و برادرم هارون از من زبانى گویاتر دارد، او را همراه من به یارى بفرست. او مرا تصدیق مى کند و پیامم را به روشنى مى رساند. من بیم آن دارم که مرا تکذیب کنند و من نتوانم درستىِ مدعاى خویش را بیان کنم.

35) خداوند به موسى گفت: ما به زودى به وسیله برادرت هارون بازویت را محکم و استوار مى کنیم و تو را نیرومند و برتر مى سازیم و شما دو تن را به وسیله آیات و معجزات خویش بر آنها چیره مى سازیم، به گونه اى که هرگز بر شما دست نخواهند یافت. تو و هارون و هر کسى که از شما دو تن پیروى کند، پیروز خواهید بود.