36) و قطعاً، در میان هر امّتى پیامبرى برانگیختیم با این پیام که: خدا را بپرستید و از هر معبودى جز او دورى گزینید. پس از میان هر امّتى کسانى بودند که خدا آنان را هدایت کرد و از میان آنان کسانى نیز بودند که گمراهى بر ایشان ثابت گشت. پس اى مشرکان، در زمین گردش کنید و بنگرید فرجام کسانى که پیامبران را دروغگو شمردند چگونه بوده است ؟

37) اى پیامبر، اگر هم بر هدایت آنان حرص ورزى بى ثمر است، زیرا هدایت به دست خداست و خدا کسانى را که گمراه کرده است هدایت نمى کند و آنان براى رهایى از گمراهى خود یاورانى نخواهند داشت.

38) آنان با سخت ترین سوگندهایشان به خدا سوگند خوردند که خدا کسانى را که مى میرند برنمى انگیزد. چنین نیست، این سخنى نادرست است. خداوند رستاخیز را وعده داده و برپایى آن را بر خود لازم شمرده است، ولى بیشتر مردم این حقیقت را نمى دانند.

39) آرى، خداوند رستاخیز را برپا مى دارد تا اعمال و عقایدى را که مردم در آن اختلاف داشتند برایشان آشکار سازد و کافران بدانند که دروغ مى گفتند.

40) جز این نیست که وقتى ما چیزى را اراده مى کنیم، سخن ما در مورد آن این است که به آن مى گوییم: باش، و آن موجود مى شود.

41) و کسانى که پس از آن که در راه خدا مورد ستم قرار گیرند براى جلب خشنودى خدا هجرت کنند تا در جامعه اى خداپرست و عدالتخواه درآیند یا خود بر پایه عدل و داد جامعه اى خداپرست تشکیل دهند، قطعاً آنان را در دنیا در سرزمینى نیکو جاى­مى­دهیم و بى­گمان پاداش آخرت بزرگ­تر است. اى کاش مى دانستند.

42) همان مهاجرانى که بر دشوارى هاى راه خدا شکیبایند و بر پروردگارشان توکّل مى کنند.