35) و نیز زیورى در نهایت زیبایى، و اینها چیزى جز متاع زندگى این دنیاى ناپایدار نیست، و سراى آخرت به حکم پروردگارت از آنِ تقواپیشگان است.

36) و هر کس خود را به کورى زند و از یاد خداى رحمان روى برتابد، شیطانى را بر او مى گماریم و آن همواره دمساز و همنشین او خواهد بود.

37) و قطعاً شیطان ها آنان را از راه خدا باز مى دارند و آنان خود را هدایت یافته مى پندارند.

38) شیطان ها به اغواگرى و اغوا شدگان به خیالِ حق پویى روزگار به سر مى برند، تا آن گاه که با فرا رسیدن قیامت، هر یک از آنان همراه شیطانِ دمسازش نزد ما آید، به همنشین خود گوید: اى کاش میان من و تو فاصله اى به دورى مشرق و مغرب بود، که تو همنشین بدى هستى.

39) اى اغواشدگان و اى شیطان هاى اغواگر، شما از آن روى که به یکدیگر ستم کردید، امروز شریک بودنتان در این عذاب به شما سودى نمى بخشد و مایه تسلّى خاطرتان نمى شود.

40) اى پیامبر، گمراه شدگانى که خود را ره یافته مى انگارند، کر و کورند; آیا تو مى توانى به کران سخنى بشنوانى یا کوران را راه بنمایى ؟ و آیا مى توانى کسى را که در بیراهه اى آشکار قرار گرفته است رهنمون باشى ؟

41) پس اگر پیش از آن که آنان را به عذاب گرفتار کنیم تو را از این جهان ببریم، قطعاً بعد از تو از آنان انتقام خواهیم گرفت.

42) یا اگر بخواهیم در این جهان آنان را عذاب کنیم و آنچه آنان را بدان تهدید کرده ایم به تو بنمایانیم، به یقین ما بر آنان تواناییم.

43) پس به آنچه بر تو وحى شده است چنگ بزن و به آن پاى بند باش که تو بر راهى راست قرار دارى.

44) و همانا این قرآن براى تو و امّتت وسیله یادآورى خداست، و دیرى نخواهد گذشت که درباره آن از شما سؤال خواهد شد.

45) و از پیامبران ما که پیش از تو به رسالت فرستادیم بپرس که آیا جز خداى رحمان معبودانى قرار داده ایم که مورد پرستش قرار گیرند ؟

46) و همانا موسى را با نشانه هاى خود به سوى فرعون و مهتران قومش به رسالت فرستادیم. پس موسى به آنان گفت: من فرستاده پروردگار همه جهان هایم.

47) پس وقتى آیات ما را که نشانگر حقّانیت او بود، به آنان ارائه داد، بى آن که انتظار رود به آنها خندیدند.