40) به یقین، کسانى که در پدیده هاى هستى که همه نشانه هاى ربوبیّت و الوهیّت ماست به انحراف مى گرایند و آنها را مى پرستند، و نیز در آیاتِ وَحْیانى ما کجروى مى کنند و آنها را دروغ مى شمرند، بر ما پنهان نمى مانند و به آتش دوزخ درمى آیند. اینک آیا کسى که در آتش افکنده مى شود بهتر است یا کسى که روز قیامت ایمن از هر گزندى مى آید ؟ هر کارى خواستید بکنید، بى گمان او به آنچه انجام مى دهید بیناست.

41) آنان که به این قرآن ـ چون برایشان آمد ـ کافر شدند، قطعاً در آتش دوزخ افکنده مى شوند، و به راستى این کتابى است که هیچ چیز بر آن چیره نمى شود.

42) نه اکنون که عصر نزول است و نه در آینده، تا برپایى قیامت، باطل در آن راه نخواهد یافت و حقایق آن را دگرگون نخواهد ساخت، چرا که آن از جانب حکیمى ستوده که کارهایش همه استوار و نیکوست نازل شده است.

43) اى پیامبر، از جانب کافران جز آنچه به پیامبرانِ پیش از تو گفته شد چیز دیگرى گفته نمى شود. همانا پروردگار تو، هم صاحب آمرزش است و هم صاحب عقوبتى دردناک; پس بنگرند کدام یک از این دو را سزاوارند.

44) و اگر این کتاب را قرآنى قرار مى دادیم که مطالب آن نارسا بود، کافرانِ قوم تو مى گفتند: چرا آیاتش به روشنى بیان نشده است ؟ آیا کتابى نارسا و قومى داراى فصاحت و بلاغت ؟ بگو: این کتاب براى کسانى که ایمان آورده اند رهنمودى است و بیمارى شک و تردید آنان را شفا مى بخشد. و کسانى که ایمان نمى آورند در گوش هایشان سنگینى است و قرآن براى آنان مایه کوردلى است. آنان نه پندى را مى شنوند و نه حجّتى را به خرد درمى یابند; گویى از جایگاهى دور که توانِ شنیدن و دیدن ندارند، ندا داده مى شوند.

45) ] انکار مشرکان بر تو دشوار نیاید، [ همانا به موسى هم کتاب دادیم و در آن اختلاف شد. و اگر از جانب پروردگارت سخنى نرفته بود که شما آدمیان را در زمین تا هنگامى معین جایگاه و معیشتى است، قطعاً میان آنان داورى شده بود و هر کس به سزاى کردارش رسیده بود. بى گمان، قوم موسى درباره کتاب او سخت در شک و تردیدند.

46) هر که کارى شایسته کند به سود خود اوست، و هر که بدى کند به زیان خود اوست، و پروردگارت هرگز به بندگان خود ستم نمى کند.