55) که آن غیر خداست، پس همگى براى نابودى من نیرنگ کنید و به من مهلت ندهید.

56) ولى بدانید که کارى از شما ساخته نیست، زیرا من بر خدا که پروردگار خودم و پروردگار شماست توکّل کرده ام. هیچ جنبنده اى نیست مگر این که او موى پیشانى اش را گرفته و بر آن تسلط کامل دارد. به یقین پروردگار من بر راهى راست قرار دارد و به شیوه اى درست عمل مى کند. او مرا از نیرنگ شما مصون مى دارد و بدین وسیله معجزه رسالت مرا به شما نشان مى دهد.

57) پس اگر از پیروى من روى برتابید گرفتار عذاب مى شوید و من مسئول آن نیستم، زیرا آنچه را که به منظور آن به سوى شما فرستاده شده ام به شما ابلاغ کردم، و پروردگارم شما را هلاک مى کند و قومى جز شما را جایگزین شما مى سازد و شما نمى توانید هیچ زیانى به او برسانید، چرا که پروردگارم بر هر چیزى نگهبان است، نه چیزى از او پنهان مى ماند و نه از سلطه او راه گریزى هست.

58) و هنگامى که فرمان ما صادر شد و عذاب در رسید، هود و کسانى را که با او ایمان آورده بودند، به رحمتى از جانب خود نجات دادیم و آنان را از عذابى سخت رهایى بخشیدیم.

59) و این قوم عاد بودند که نشانه هاى پروردگارشان را انکار کردند و با نافرمانى از هود همه فرستادگان خدا را نافرمانى نمودند و فرمان هر ستمکار حق ناپذیرى را پیروى کردند.

60) و در این دنیا لعنتى به دنبال دارند و روز رستاخیز نیز چنین خواهد بود. آن گاه ندایى آسمانى برخاست که: آگاه باشید، قوم عاد به پروردگارشان کافر شدند. هان، عادیان: قوم هود از رحمت خدا دور باشند.

61) و به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را به رسالت فرستادیم. گفت: اى قوم من، خدا را بپرستید چرا که شما را معبودى شایسته پرستش جز او نیست، اوست که شما را از زمین پدید آورده و در آن رشدتان داده و از شما خواسته است که در آن آبادانى کنید. پس آمرزش گناهانتان را از او بخواهید، سپس با انجام کارهاى شایسته به سوى او باز گردید که پروردگار من نزدیک است و دعاها را اجابت مى کند.

62) گفتند: اى صالح، پیش از این که ما را به توحید فراخوانى، در میان ما مایه امید بودى و دل بسته بودیم که ما را به راه ترقى درآورى ولى اینک نومید شده ایم. آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى پرستند باز مى دارى ؟ ما در آنچه تو ما را بدان فرا مى خوانى تردید داریم و دعوت تو مایه بدگمانى ما شده است.