61) آیا کسى که او را به آمرزش و بهشت که وعده اى نیکوست وعده داده ایم و او قطعاً به آن خواهد رسید، با آن کس که وى را از متاع زندگى دنیا بهره مند ساخته ایم و او تنها به بهرهورى از آن دل خوش کرده و از آن وعده نیکو محروم شده و در قیامت از کسانى است که براى کیفر احضار مى شوند، برابر است ؟

62) و روزى که خداوند ندایشان مى دهد و مى گوید: کجایند شریکان من، که شما آنها را در عبادت و تدبیر امور شریک من مى پنداشتید ؟

63) معبودان اهل شرک که آن سخن ( وعده عذاب ) بر آنان حتمى شده است گویند: پروردگارا، این مشرکان را ما به بیراهه افکندیم; ما چون خود گمراه بودیم آنان را گمراه ساختیم، ولى اجبارى از ناحیه ما بر آنان نبود، همان گونه که ما خود نیز ـ بدون اجبار ـ گمراهى را برگزیدیم. ما از اینان به درگاه تو تبرى مى جوییم. آنان به اجبار ما، ما را نمى پرستیدند.

64) و به مشرکان گفته مى شود: معبودهایتان را که شریک خدا مى پنداشتید فراخوانید تا شما را از عذاب برهانند. آنان معبودانشان را مى خوانند، ولى آنها به پرستشگران خود پاسخى نمى دهند و در نتیجه عذاب را در برابر خود مى بینند. اى کاش پیش از این هدایت شده بودند.

65) و یاد کن روزى را که خداوند مشرکان را ندا مى دهد و مى گوید: در پاسخ فرستادگان من که شما را به ایمان و کار شایسته مى خواندند، چه گفتید ؟

66) مشرکان در آن روز دستاویزى نخواهند یافت که چرا دعوت پیامبران را نپذیرفته اند و آنان را تکذیب کرده اند; چرا که خبرها بر آنان پوشیده مى ماند و نمى توانند پاسخى که مایه رهایى آنان از عذاب است بیابند، و از یکدیگر نیز پرسش نمى کنند تا بتوانند بهانه اى براى تکذیب پیامبران پیدا کنند.

67) این است سرنوشت کسى که کفر ورزیده و به سوى خدا باز نیامده است; اما آن کس که به سوى خدا باز آمده و ایمان آورده و کار شایسته کرده است امید است که از زمره سعادتمندان باشد.

68) و پروردگار تو هر چه را بخواهد مى آفریند و هر شریعت و قانونى را که براى انسان ها اراده کند مقرر مى دارد. آنان در برابر قوانین و احکامى که خداوند مقرر کرده است هیچ حق انتخاب ندارند. خداوند منزّه و برتر از شرکورزىِ آنان است.

69) پروردگارت آنچه را که سینه هایشان پنهان مى دارد و آنچه را خود آشکار مى کنند، همه را مى داند.

70) تنها پروردگار تو داراى مقام اُلوهیت است. جز او معبودى شایسته پرستش نیست; در دنیا و آخرت همه ستایش ها به او اختصاص دارد، حکمرانى ـ چه در تکوین و چه در تشریع ـ از آنِ اوست و براى پاداش و جزا به سوى او بازگردانده مى شوید.