69) عذابش در روز قیامت دو چندان مى شود و براى همیشه با خفّت و خوارى در آن عذاب مى ماند.

70) مگر کسانى که از شرک توبه کنند و به یکتایى خدا ایمان بیاورند و کار شایسته کنند، که اینان را خدا بدى هاى برخاسته از گناهانشان را از دل و جانشان مى زداید و آنها را به آثارى نیکو تبدیل مى کند، چرا که خداوند آمرزنده و مهربان است.

71) هر کس از گناهانش توبه کند و کار شایسته انجام دهد، قطعاً او چنان که بایسته است به سوى خدا باز آمده و درخور این است که خداوند بدى هاى او را به نیکى ها مبدّل سازد.

72) و بندگان واقعى خداى رحمان کسانى اند که در مجلس لهو و آوازه خوانى حاضر نمى شوند، و چون بر مردمى که به گناه و کار بیهوده مشغولند، بگذرند، از آنان روى مى گردانند و مى گذرند و خود را گرامى تر از آن مى دانند که در محفلشان حضور یابند و با آنان همنشین شوند.

73) و کسانى اند که چون آیات پروردگارشان به آنان یادآورى شود، چشم و گوش بسته با آنها رو به رو نمى شوند، بلکه در آنها مى اندیشند و آنها را از روى بصیرت باور مى کنند.

74) و کسانى اند که مى گویند: پروردگارا، از همسران و فرزندانمان نسلى پرهیزگار به ما ببخش که مایه خرسندى و روشنى چشم ما باشد، و چنان کن که در کارهاى پسندیده و دستیابى به رحمت تو از همگان سبقت گیریم و پیشوا و مقتداى تقواپیشگان باشیم.

75) اینانند که به پاس آن که بر اطاعت خدا و دورى از گناهان صبر کردند، درجه رفیع بهشت را به آنها پاداش مى دهند و در آن جا همواره با امورى مسرت بخش و سلامت آمیز روبه رویشان مى سازند.

76) در بهشت که جایگاه و اقامتگاهى نیکوست، جاودانه اند.

77) بگو: خدا به شما کافران اعتنایى نمى کند، چرا که پیام او را دروغ شمرده و پیامبرش را تکذیب کرده اید. اگر لازم نبود که خدا براى اتمام حجّت، شما را به ایمان فراخواند، این اندازه هم به شما توجه نمى کرد. پس زود است که این تکذیبِ شما دامنگیرتان شود و به عذابى دائمى گرفتار شوید.