8) ما به انسان درباره پدر و مادرش سفارشى نیکو کردیم; به او فرمان دادیم که به آنان احسان کند. اما اگر تلاش کردند چیزى را که چون نیست، بدان علم ندارى شریک من سازى، از آنان اطاعت مکن، و سرانجام به سوى من باز خواهید گشت، آن گاه شما را از حقیقت اعمالى که انجام مى دادید، باخبر خواهم ساخت.

9) و کسانى که به رغم تلاش پى گیر پدر و مادرشان ایمان آورده و شریکى براى خدا قرار نداده و کارهاى شایسته کرده اند، از جدایى پدر و مادر خود باکى نداشته باشند، چرا که آنان را در سراى آخرت در میان بندگان شایسته که از نعمت هاى بهشت برخوردارند وارد خواهیم ساخت.

10) در میان مردم کسانى اند که مى گویند: ایمان آورده ایم، ولى ایمانشان تا زمانى است که عافیت و سلامتشان برقرار باشد، اما آن گاه که به خاطر ایمانشان آزار شوند تحمل نمى کنند و شکنجه آدمیان را که ناچیز و پایان پذیر است بسان عذاب الهى که همیشگى است، مى انگارند و به شرک روى مى آورند. و قطعاً اگر از جانب پروردگارت یارى برسد و گشایشى پدید آید، خواهند گفت: ما هم با شما مؤمنان بودیم. این گونه نیست. آیا خداوند به آنچه در سینه آدمیان است داناتر نیست ؟

11) در عین حال، خداوند با پیش آوردن سختى ها و امتحان ها، مؤمنان را از منافقان مشخص مى سازد.

12) مشرکان مکه، همانان که در آغاز دعوت پیامبر کفر ورزیدند، به کسانى که ایمان آوردند گفتند: راه و روش ما را دنبال کنید و به شرک باز گردید، در آن صورت وظیفه خود مى دانیم که گناهان شما را به گردن بگیریم. مشرکان حتى اندکى از گناه آنان را برعهده نمى گیرند. به راستى آنان دروغ مى گویند.

13) و قطعاً این گمراهگران، گناهان سنگین خود را به دوش مى کشند، و نیز همسان گناهانى را که گمراه شدگان بر دوش گرفته اند، با گناهان خود، بر دوش خواهند کشید و روز قیامت از دروغى که مى بافتند و مى گفتند گناهِ دیگران را مى توان برعهده گرفت و این که خدا شریک دارد، بازخواست خواهند شد.

14) و همانا نوح را به سوى قومش به رسالت فرستادیم. او هزار سال پنجاه سال کم، در میان مردم درنگ کرد و به هدایت آنان پرداخت; سپس طوفان، آنان را فرو گرفت، چرا که آنان ستمکار بودند.