7) و چون آیات روشن و تردیدناپذیر ما بر آنان تلاوت شود، کسانى که کافر شده اند، درباره آن آیاتِ سراسر حق ـ آن گاه که به ایشان رسد ـ مى گویند: این افسونى است آشکار.

8) بلکه مى گویند: محمّد خود قرآن را ساخته و آن را کلام خدا مى شمرد. بگو: اگر من آن را ساخته باشم، خداوند مرا گرفتار عذاب مى کند و شما را یاراى آن نیست که چیزى از عذابِ او را از من بگردانید. او به یاوه سرایى شما درباره قرآن داناتر است. در اثبات الهى بودن قرآن همین بس که خدا میان من و شما گواهى دهد. او بسیار آمرزنده و مهربان است که پیامبران را براى هدایت مردم برمى انگیزد.

9) به آنان بگو: من در رفتار و کردارم راه تازه اى برخلاف پیامبرانِ پیشین برنگزیده ام و نمى دانم با من و شما چه خواهد شد و چه پیشامدى براى ما رخ خواهد داد، مگر این که در این باره به من وحى شود، و من جز از آنچه به سویم وحى مى شود، پیروى نمى کنم و جز پیامبرى هشداردهنده که پیامش را به روشنى بیان مى کند، نیستم.

10) به مشرکان بگو: به من خبر دهید، اگر این قرآن از جانب خدا باشد در حالى که شما بدان کافر شده اید، و نیز اگر شاهدى از بنى اسرائیل بر کتابى که معارف آن مانند قرآن است شهادت دهد و از پى آن به قرآن ایمان بیاورد و شما از پذیرش آن تکبّر ورزید، آیا با این وصف شما گمراه نیستید ؟ به یقین خداوند ستمکاران را به سوى حق رهنمون نمى شود.

11) و کسانى که کافر شدند، درباره مؤمنان گفتند: اگر ایمان به قرآن پسندیده بود، آنان که فرومایه اند در ایمان به آن بر ما سبقت نمى گرفتند. و چون بدان هدایت نیافته اند خواهند گفت: این قرآن دروغى کهنه و قدیمى است.

12) آنان قرآن را دروغ مى شمرند در صورتى که پیش از آن، کتابِ موسى که پیشواى بنى اسرائیل و مایه رحمت آنان بود وجود داشته است، و این قرآن کتابى است به زبان عربى که تصدیق کننده آن است و با این هدف نازل شده است که ستمکاران را هشدار دهد و براى نیکوکاران بشارتى باشد.

13) همانا کسانى که گفتند: پروردگار ما خداست، سپس بى هیچ انحرافى بر این سخن ثابت قدم ماندند، نه ترسى بر آنان خواهد بود و نه اندوهگین مى شوند.

14) اینان اهل بهشتند و جاودانه در آن خواهند بود; این پاداش را در برابر کارهاى شایسته اى که مى کردند، به آنان مى دهند.