اگر این آیه با آیات راجع به افک نازل شده باشد و متصل به آنها باشد و مربوط به نسبت زنا به مردم دادن و شاهد نیاوردن باشد، قهرا مضمونش تهدید تهمت زنندگان است، چون افک از مصادیق فاحشه است، و اشاعه آن در میان مؤمنین به خاطر این بوده که دوست مىداشتند عمل زشت و هر فاحشهاى در بین مؤمنین شیوع یابد.
پس مقصود از «فاحشه» مطلق فحشاء است، چون زنا و قذف و امثال آن، و دوست داشتن اینکه فحشاء و قذف در میان مؤمنین شیوع پیدا کند، خود مستوجب عذاب الیم در دنیا و آخرت براى دوست دارنده است.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : بنابراین، دیگر علت ندارد که ما عذاب در دنیا را حمل بر حد کنیم، چون دوست داشتن شیوع گناه در میان مؤمنین حد نمىآورد، بله اگر لام در «الفاحشة» را براى عهد بدانیم، و مراد از فاحشه را هم قذف تنها بگیریم، و حب شیوع را کنایه از قصد شیوع و خوض و دهن به دهن گرداندن قذف بدانیم، در آن صورت ممکن است عذاب را حمل بر حد کرد. ولى سیاق با آن نمىسازد.علاوه بر این قذف به مجرد ارتکاب حد مىآورد، و جهت ندارد که ما آن را مقید به قصد شیوع کنیم، و نکتهاى هم که موجب این کار باشد در بین نیست.
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]
1-امام صادق (علیهالسلام) فرمود: هر کس درباره مؤمنین چیزى بگوید که با دو چشم خود دیده و با دو گوش خود شنیده باشد، تازه از کسانى خواهد بود که دوست دارند فحشاء در بین مؤمنین منتشر شود.
علامه طباطبایی: این روایت را قمى هم در تفسیر خود از پدرش از ابن ابى عمیر از هشام از آن جناب (تفسیر قمى، ج: 2، ص: 100)، و نیز صدوق در امالى به سند خود از ابن ابى عمیر، از محمد بن حمران، از آن جناب (امالى صدوق ص: 276 ح: 16)، و همچنین مفید در اختصاص از آن جناب به طور مرسل نقل کرده (الاختصاص، ص: 222).
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : 1-این روایت را اصول کافى (ج 2، ص 357، ح 2) به سند خود از از على بن ابراهیم از پدرش از ابن ابى عمیر از بعضى اصحابش آورده است.
2-در اصول کافى (ج 2، ص 356، ح 2) به سند خود از اسحاق بن عمار از امام صادق (علیهالسلام) روایت کرده که فرمود: رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلم) فرمود: هر کس عمل زشتى را اشاعه دهد، مثل کسى مىماند که آن را باب کرده باشد.
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]