این آیه شریفه به اختلاف منظرههاى ماه براى اهل زمین اشاره مىکند، چون در طول سى روز به شکل و قیافههاى مختلفى دیده مىشود، و علتش این است که: نور ماه از خودش نیست، بلکه از خورشید است، و به همین جهت (مانند هر کرهاى دیگر همیشه) تقریبا نصف آن روشن است، و قریب به نصف دیگرش که روبروى خورشید نیست تاریک است، و این دگرگونى هم چنان هست تا دوباره به وضع اولش برگردد اگر ماه را در صورت هلالىاش فرض کنیم، روز بروز قسمت بیشترى از سطح آن که در برابر آفتاب است به طرف زمین قرار مىگیرد، تا برسد به جایى که تقریبا تمامى یک طرف ماه که مقابل خورشید قرار گرفته، به طرف زمین هم قرار گیرد (ماه شب چهارده) از آن شب به بعد دوباره رو به نقصان نهاده تا برسد به حالت اولش که هلال بود.
و به خاطر همین اختلاف که در صورت ماه پیدا مىشود، آثارى در دریا و خشکى و در زندگى انسانها پدید مىآید، که در علوم مربوط به خودش بیان شده است.
پس آیه شریفه از آیت قمر، تنها احوالى را که نسبت به مردم زمین به خود مىگیرد بیان کرده، نه احوال خود قمر را و نه احوال آن را نسبت به خورشید.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : از این جا است که مىتوان گفت: بعید نیست مراد از «تجرى» در جمله «وَ الشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَها» اشاره باشد به احوالى که خورشید نسبت به ما دارد، و حس ما از ظاهر این کره احساس مىکند، و آن عبارت است: از حرکت روزانه و فصلى و سالیانهاش.
همچنین بعید نیست که: مراد از جمله «لمستقر لها» اشاره باشد به حالى که خورشید فى نفسه دارد، و آن عبارت است از اینکه: نسبت به سیاراتى که پیرامونش در حرکتند، ساکت و ثابت است، پس گویا فرموده: یکى از آیتهاى خدا براى مردم این است که خورشید در عین اینکه ساکن و بى حرکت است، براى اهل زمین جریان دارد، و خداى عزیز علیم به وسیله آن سکون و این حرکت پیدایش عالم زمینى و زنده ماندن اهلش را تدبیر فرموده، (و خدا داناتر است).
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]