و در علل «3» از امام باقر (ع) روایت کرده که فرمود: بخدا سوگند خداى تعالى آدم را براى دنیا خلق کرده بود، و اگر او را در بهشت جاى داد، براى این بود که نافرمانى بکند، و آن گاه او را به همان جایى که براى آنجا خلقتش کرده بود، برگرداند.

روى سخن در این آیه شریفه، فرزندان اسرائیل است.علّت این هشدار این است که آنان قسمتهایى از کتاب آسمانى خویش را پذیرفتند و بخشهاى دیگر آن را که بیانگر ویژگیهاى پیامبر گرامى (ص) و نویدِ آمدنِ او بود، انکار مى‏کردند.

نظرات مختلفی در ارتباط با منظور عهد در این آیه شریفه وجود دارد از جمله :1. ایمان به آخرین پیام‏آور خدا
2- عمل به تورات 3- منظور از پیمان در آیه مورد بحث، همانا پیمانى است که به بیان قرآن، خدا از فرزندان اسرائیل گرفت: «وَلَقَدْ اَخَذَاللَّهُ میثاقَ بَنى‏ اِسْرائیلَ وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اَثْنَىْ عَشَرَ نَقیبَاً وَ قالَ‏اللَّهُ اِنّى‏ مَعَکُمْ لَئِنْ اَقَمْتُمُ‏الصَّلوةَ وَ آتَیْتُمُ‏الزَّکوةَ وَ آمَنْتُمْ بِرُسُلى‏...»(134) بى‏گمان خدا از فرزندان اسرائیل پیمان گرفت؛ و از آنان دوازده [چهره‏] سرشناس برانگیختیم. و خدا فرمود: من با شما هستم اگر نماز را بپا دارید و زکات بدهید و به پیام‏آورانم ایمان بیاورید 4- دستورات و هشدارها عدّه‏اى از مفسّران گفته‏اند: منظور از عهد و پیمان در آیه شریفه، دو چیز است: نخست دستورات واجب خدا، و دیگر هشدارها و محرّمات او. 5. یادآورى نعمتها و سرانجام اینکه گروهى گفته‏اند: منظور از پیمان، برشمردن و یادآورى نعمتهاى گرانى است که خدا به پدران آنان و خود انسان ارزانى داشته است

خداوند در این آیه یهود را به خاطر فروختن آیات الهی به بهای ناچیز، مذمت می کند، آمده است:جمعی از علمای بزرگ یهود، به خاطر تشکیل مجالس میهمانی پر زرق و برقی از سوی یهودیان برای آنها، ایات الهی را تحریف کردند و عملا آنها را به بهای ناچیزی فروختند (و پیامبری را که تورات وعده ظهورش را داده بود و آنها سالها در انتظارش بودند، انکار کردند. )

نعمتهایى نظیر «برانگیختن شمار فراوان پیامبران»، «فروفرستادن کتابهاى متعدّد آسمانى»، «نجات‏دادن قوم بنى‏اسرائیل از چنگال فرعون و عبوردادنشان از نیل در زمان موسى(ع)»، «فرستادن غذاهاى آسمانى براى آنان» و «آن فرمانروایى شگفت‏انگیز در زمان سلیمان(ع)» و...

در ضمن احتجاج على (ع) با مرد شامى، که از آن جناب پرسیده بود: گرامى‏ترین وادیهاى روى زمین کجا است؟ فرمود: بیابانى است که آنجا را سراندیب میخوانند، آدم وقتى از آسمان هبوط کرد، در آنجا سقوط کرد. مقابل این روایت، روایات بسیار زیادى است، که دلالت دارد بر اینکه آدم در مکه سقوط کرد، و بعضى از این روایات گذشت، ممکن هم هست میانه این روایات مختلف، جمع کرده، گفت: ممکن است آن جناب اول از آسمان به سراندیب فرود آمده، و بار دوم از سراندیب به سرزمین مکه هبوط کرده باشد.

علت آنکه هم در آیه 36 و هم آیه 38 "اهْبِطُوا" آمده است ، بدان جهت است که نخست فرمان رسید که آنان از بهشت به آسمان دنیا فرود آیند، و دگرباره دستور رسید که از آسمان دنیا به‏زمین پایین بیایند. امّا عدّه‏اى نیز معتقدند که این تکرار، تنها براى تأکید است. پاره‏اى از مفسّران گفته‏اند: هر کدام از دو آیه، شرایط و حالت ویژه‏اى را ترسیم مى‏کند: آیه 36 نشانگر فرود آنان به زمین در حال دشمنى با یکدیگر است، و آیه 38 ترسیم کننده فرود آنان به‏منظور آزمون و امتحان و انجام‏دادن دستورات خدا است.