" أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُوا نَصِیباً مِنَ الْکِتابِ یُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ ..."
این آیه شریفه از وقوع حادثه‏اى خبر مى‏دهد، که در آن واقعه، بعضى از اهل کتاب به نفع مشرکین و علیه مؤمنین قضاوت کرده و گفته‏اند: مشرکین هدایت یافته‏تر از مؤمنین و راهشان هدایت‏گرتر از راه مؤمنین است، با این که نزد مؤمنین چیزى به جز دین توحید نبود، دینى که در قرآن نازل شد، و قرآنى که مصدق کتب ایشان بود، و نزد مشرکین چیزى به جز ایمان به جبت و طاغوت نبود، جبت و طاغوتى که خداى تعالى آن را به ایشان نسبت داده و سپس به همین جرم لعنتشان کرده، و فرمود:" أُولئِکَ الَّذِینَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ ...".
و این خود مؤید آن روایات وارده در شان نزول است، که مى‏گویند مشرکین مکه از اهل کتاب (یعنى یهود و نصارى) درخواست کردند بین آنان و بین مؤمنین داورى نموده، بگویند دین و مسلک کدام یک بهتر است، دین مسلمانان و یا مسلک مشرکین، و اهل کتاب چنین داورى کردند، که دین مشرکین بهتر از دین مؤمنین است، و ان شاء اللَّه عین روایت در بحث روایتى آینده مى‏آید.
در این آیه از اهل کتاب تعبیر کرده به (کسانى که بهره‏اى از کتاب دارند)، تا مذمت و سرزنش از آنها دل‏نشین‏تر باشد، چون ایمان علماى اهل کتاب به جبت و طاغوت با این که عالم به کتاب خدا هستند، رسواییش بیشتر از طاغوت‏پرستى یک یهودى و یا نصاراى جاهل به کتاب خدا است.