12) و ما چه عذرى داریم که بر خدا توکّل نکنیم و حال آن که او راه هایى را که براى ما شایسته است به ما نشان داده است ؟ به همین جهت بر آزارهایى که براى ابلاغ توحید به ما رسانده اید صبر مى کنیم. پس اهل توکّل باید فقط بر خدا توکّل کنند.

13) و کسانى که کافر شدند، به پیامبرانشان گفتند: بى تردید، شما و پیروانتان را از سرزمین خود بیرون مى کنیم مگر این که به آیین ما درآیید. پس پروردگارشان به آنان وحى کرد که حتماً ستمکاران را نابود خواهیم کرد.

14) و شما را پس از آنان در همان سرزمین سکونت خواهیم داد. این وعده براى کسى است که از مقام من بیم داشته و از تهدید من ترسیده است.

15) و پیامبران چنان از ستم کافران به ستوه آمدند که از خدا طلب یارى کردند و خدا هم آنان را یارى کرد و هر زورگوى ستیزه گرى از نجات خود نومید شد و به هلاکت رسید.

16) دوزخ از پى اوست و به او خونابه خواهند نوشانید.

17) آن را جرعه جرعه مى نوشد و مى رود که نتواند آن را فرو برد، و مرگ از هر سو به سراغش مى آید ولى هرگز نخواهد مرد، و عذابى سخت به دنبال خواهد داشت.

18) کسانى که به پروردگارشان کافر شده اند، اعمالشان در مَثَل به خاکسترى مى ماند که در روزى طوفانى تندبادى بر آن بوزَد که بر اندکى هم از آنچه فراهم آورده اند دست نمى توانند یافت. این است آن گمراهیى که از حق فاصله اى دور و دراز دارد.