90) و کسانى که فقط کار ناشایسته آورند، در آن روز بر صورت هایشان در آتش افکنده شوند ] و به آنان گویند [ آیا جز آنچه مى کردید سزا داده مى شوید ؟ آرى این کیفر، نمودِ همان اعمال شماست.

91) بگو: جز این نیست که فرمان یافته ام خداوندگار این شهر مکّه را پرستش کنم; همان که آن را حرمت بخشید و همه چیز از آنِ اوست، و نیز فرمان یافته ام از کسانى باشم که تسلیمِ خواستِ خداوندند.

92) و نیز به من امر شده است که قرآن را بر مردم تلاوت کنم. پس آن که با این قرآن هدایت یابد، خود بهره هدایت خویش بَرَد و سودش به من نمى رسد، و آن که هدایت قرآن نپذیرد و گمراه شود، وزر و وبالش بر خود اوست و به من نمى رسد. اى پیامبر، بگو: این بدان جهت است که من انذارگرى از انذارگرانم، نه اختیاردار گمراهان و نه مسئول رفتار آنان.

93) و بگو: ستایش از آنِ خداوند است. او در قیامت و نیز در آستانه برپایى آن ـ که دیرى نمى پاید ـ نشانه ها و آیات خود که همگان را به پذیرش حق وامى دارد به شما نشان خواهد داد و شما بى درنگ آنها را خواهید شناخت و حق را باور خواهید کرد. و پروردگارت از آنچه مى کنید غافل و بى خبر نیست.

2) این آیاتى که در این سوره خواهد آمد، و نیز آیاتى که پیش تر نازل شد، همه، آیات این کتاب است که نزول آن از جانب خداوند، روشن و آشکار است.

3) اى پیامبر، بخشى از داستان موسى و فرعون را بر تو مى خوانیم ـ داستانى راست و درست ـ تا آنان که به آیات ما ایمان دارند و پیرو تو هستند در آن بیندیشند و بدانند که آن خداوندى که بنى اسرائیل را از چنگ فرعونیان رهایى بخشید، همو آنان را از سرکشان قریش نجات مى دهد و حاکمیّت مى بخشد.

4) همانا فرعون در سرزمین مصر به سرکشى و استکبار پرداخت و میان ساکنان آن دیار اختلاف برانگیخت و از آنان چندین گروه مختلف و متفرق بساخت. او در این میان طایفه بنى اسرائیل را به استضعاف کشید تا آن جا که پسرانشان را سر مى برید و زنانشان را براى خدمت باقى مى گذاشت، چرا که او از فسادگران بود.

5) آرى، فرعون براى انقراض بنى اسرائیل تلاش مى کرد، در حالى که ما مى خواستیم کسانى را که در زمین به استضعاف کشیده شده بودند نعمتى گرانسنگ عطا کنیم; آنان را پیشوایانى قرار دهیم که از ایشان پیروى شود و مواهبى را که در اختیار فرعونیان بود از آنِ ایشان کنیم.