61) و هنگامى که به آنان گفته مى شود: به سوى آنچه ( احکامى که ) خدا فرو فرستاده و به سوى این پیامبر که بدانها حکم مى کند بیایید، منافقان را مى بینى که از تو سخت روى برمى تابند.

62) پس چگونه خواهد بود حالشان آن گاه که بر اثر کارى که به دست خود کرده اند گزندى به آنان رسد، سپس نزد تو آیند و به خدا سوگند خورند که هدف ما از بُردنِ داورى نزد دیگران چیزى جز نیکى و سازش میان مشاجره کنندگان نبود ؟

63) اینان کسانى اند که خدا آنچه را که در دل دارند مى داند، پس از آنان درگذر و پندشان ده و با آنان سخنى بگوى که بر دل هایشان نشیند.

64) ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم مگر براى این که به اذن خدا در همه امور از او پیروى شود، پس چگونه با بهانه هایى مانند برقرارى سازش میان دو طرف دعوا، از پیامبر روى مى گردانند ؟ اگر آنان پس از آن که با این عمل بر خود ستم کردند نزد تو مى آمدند و از خدا آمرزش مى خواستند و پیامبر نیز براى آنان طلب آمرزش مى کرد، قطعاً خدا را توبه پذیر و مهربان مى یافتند.

65) پس چنین نیست که اگر مردم رسالت تو را تصدیق کنند مؤمن باشند، به پروردگارت سوگند تا آنان تو را در آنچه میانشان مایه اختلاف است داور نسازند، آن گاه از داورى تو در خود احساس هیچ گونه دلتنگى نکنند و کاملاً تسلیم حکم تو نباشند، مؤمن نخواهند بود.