غرض این سوره انذار مشرکینى است که دعوت به ایمان به خدا و رسول و معاد را رد مى‏کردند. و این انذار مشتمل است بر عذاب الیم براى کسانى که آن را انکار نموده، از آن اعراض کنند، و به همین جهت این سوره با اثبات معاد آغاز شده، مى‏فرماید: «ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ» (احقاف/3) و تا آخر سوره همین مطلب را مکررا خاطرنشان ساخته، یک جا مى‏فرماید: «وَ إِذا حُشِرَ النَّاسُ ...» (احقاف/6)، جاى دیگر مى‏فرماید: «وَ الَّذِی قالَ لِوالِدَیْهِ أُفٍّ لَکُما أَ تَعِدانِنِی أَنْ أُخْرَجَ ...» (احقاف/17)، و باز جاى دیگر مى‏فرماید: «وَ یَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّباتِکُمْ ...» (احقاف/20) و نیز مى‏فرماید: «وَ یَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَ لَیْسَ هذا بِالْحَقِّ ...» (احقاف/34) و در آخر سوره مى‏فرماید: «کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ ما یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا ساعَةً مِنْ نَهارٍ بَلاغٌ ...» (احقاف/35).

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]