(فان الجحیم هی الماوی ):(دوزخ جایگاه اوست )(طامه ) یعنی عالی و غالب و مراد از آن هر بلا و داهیه ای است که انسان از دفع آن عاجز باشد، بنابراین طامه الکبری ، همان قیامت است و با استفاده از فاء تفریع می خواهدبفرماید، وقوع قیامت از لوازم خلقت آسمان و زمین و نتیجه طبیعی تدبیر جاری درآنهاست ، به هر جهت می فرماید وقتی که قیامت کبری واقع شود، در آن روز انسان همه اعمال جدی و سعی و تلاش خود را به یاد می آورد و در آن روز دوزخ ظاهر می شود وپرده از روی آن کنار می رود تا هر صاحب چشم و بینایی بتواند آن را به عیان مشاهده کند، پس معلوم می شود جهنم قبل از روز قیامت هم وجود داشته ، ولی در آن روز برای مردم ظاهر می گردد، و قبل از آن از دیده آنان مستور و محجوب بوده ، آنوقت به اوضاع مردم در آن روز اشاره می کند که مردم در آن عرصه به دو گروه منقسم می شوند:طاغیان ، و ترسندگان از خدا، که گروه اول یعنی کسانی که در اثر طغیان و تجاوز از حدعبودیت ، آخرت را فراموش کرده و از آن غافل بوده اند و به پیروی از هوای نفس فقطبه زندگی دنیا اندیشیده و آن را بر آخرت ترجیح داده اند، جایگاهشان دوزخ است ،چون آنها از هدایت و حق ، تعدی و تجاوز کرده اند. [ نظرات / امتیازها ]

1 - طغیان گران دنیاطلب، در قیامت، جز آتش سوزان دوزخ، جایگاهى نخواهند داشت.
«مأوى»; یعنى، منزل و مکان (لسان العرب). جمله «فإنّ الجحیم هى المأوى» به دلیل وجود «ال» جنس در خبر، مفید حصر است.
2 - نادیده گرفتن مقام ربوبیت خداوند و زیاده روى در هواپرستى، فرجامى جز آتش دوزخ ندارد.
از آن جا که مراد از طغیان در «من طغى» ـ به قرینه «من خاف مقام ربّه و نهى النفس عن الهوى» (در آیات بعد) ـ بى اعتنایى به پروردگار و پیروى از هواى نفس است، تهدید به جحیم نیز، درباره کسانى است که این گونه باشند.
3 - ترجیح دنیا بر آخرت، مایه گرفتارى به آتش دوزخ
[ نظرات / امتیازها ]