(مومنان) بازگشت کنندگان به سوی خدا(از گناهان)، پرستندگان (مطلق خدا)، سپاسگزاران و ستایشگران، سیر کنندگان (در راه خدا) و روزه داران.، نماگزاران با خضوع، سجده کنندگان، وادارندگان به کارهای پسندیده ، بازدارندگان از کارهای ناپسند، نگه داران مرزهای ( احکام )خداوند، (هستند.) و (این) مؤمنان را (به رحمت و رضوان خدا ) مژده و بشارت ده.

تمام صفاتی که در این آیه ی شریفه آمده است همه‌شان صفت مشبهه هستند، هیچ کدام اسم فاعل نیستند که دلالت بر حدوث بکنند همهٴ اینها صفت مشبهه به وزن فاعل هستند. یادآور می شود: صفت مشبهه از ثلاثی مزید، بر وزن اسم فاعل برای بیان یک ویژگی ثابت و پایدار در یک فرد می اید که دارای اوزان خاصی است. به عبارت دیگر صفت مشبهه در عربی اسم مشتقی است که از ریشه‌های فعل لازم عربی ساخته می‌شود. از نظر کارکرد همانند اسم فاعل است. یعنی درباره صفتی مربوط به فاعل یا انجام دهنده کار صحبت می‌کند. اما در حقیقت می‌خواهد نشان دهد که یک صفت به صورت همیشگی برای موصوف وجود دارد.

(تا)هر جادوگر بسیار دانا (و توانمندی) را (برای دفاع از فرعون و مقابله با موسی علیه السلام) به نزدت (حاضر) آورند.
ملاحظه:
"اتیان" ، "یَأْتُوکَ" به معنای "آمدن" است. چون با ("ب") همراه شده است، متعدی شده به معنای "آوردن" می شود

"سپس او را میراند و (بلافاصله)در گورش نهاد".

در این آیه ی شریفه، فاء حرف عطف است و افادة تعقیب بدون مهلت زمانی می‌کند، منظور از تعقیب این است که کاری پس از کار دیگر با فاصله یا بدون فاصلة زمانی انجام شود. در این آیه، فعل دوم بلافاصله مترتّب بر فعل نخست آمده است. بدین معنا که پس از اینکه انسان میرانده شد، بلافاصله و بدون هیچ مهلتی در قبر قرار گرفت.که سیاق آیه بُعد زمانی بدون مهلت را نشان می دهد، بنابراین، در این آیه مناسب تر است که بُعد زمانی بدون مهلت مد نظر قرار گیرد.

"پیش از این با آدم پیمان بستیم (که فریب شیطان نخورد) و او (پس از مدّتی) فراموش کرد. ما در او اراده ای راسخ نیافتیم ".

در این آیه ی شریفه، فاء حرف عطف است و افادة تعقیب با مهلت زمانی می‌کند، منظور از تعقیب این است که کاری پس از کار دیگر "بلافاصله یا با فاصلة زمانی" انجام شود. بدین معنا که خداوند حکیم، مدّت‌ها پیش با آدم پیمان بست و آدم "پس از مدّتی" پیمان خود را شکست. سیاق این آیه فاصله ی زمانی را نشان می دهد، بنابراین، در این آیه بهتر است که بُعد زمانی نیز مد نظر قرار گیرد. لذا با آوردن این قید می‌توان به مخاطب در فهم بهتر معنا کمک کرد.

(منافقان) "کر، لال ، و کورند ، در نتیجه،(از ضلالت و گمراهی به سوی هدایت الهی) باز نمی‏گردند".

از آنجا که"صُمّ..."خبر بعد از خبر است، نیازی به تکرار فعل نیست، ضمن اینکه هر چند در زبان مبدأ (تحت شرایطی) مبتدأ و خبر با همدیگر مطابقت دارند، ولی در زبان مقصد مسندالیه و مسند مطابقت ندارند. به عبارت دیگر، حتی اگر مسندالیه مثنی و جمع بیاید، مسند، مفرد می‏آید. پس بهتر است گفته شود:
"کر، لال، و کورند در نتیجه باز نمی‏گردند".

(ابلیس پس ازاین که از خداوند مهلت گرفت) گفت: پس به سبب این که مرا به بیراهه افکندى، من هم (حتما)براى (گمراهى‌) آنها (بنی آدم) در راه راست تو(به کمین) خواهم نشست.(و ایشان را وسوسه خواهم کرد).

(پروردگارا) تنها (منحصرا و مطلقا) تو را می‌پرستیم و تنها(منحصرا و مطلقا) از تو(درهمه ی امور) یاری می‌جوِییم.
دونکته:
1- تقدم ضمیر مفعولی "إیّاکَ" بر فعل " نَعْبُدُ " و " نَسْتَعینُ " بیان‌کننده انحصارو اختصاص‌ عبادت و استعانت از خداوند سبحان است. به عبارت دیگر: دو جمله "اِیَّاکَ نَعْبُدُ" و "اِیَّاکَ نَسْتَعینُ" جمله فعلیّه هستند. در این دو جمله دو کلمه "نَعْبُدُ = می پرستیم" و "نَسْتَعینُ = یاری می جوییم" فعل هستند. فاعل در هر دو جمله ضمیر مستتر "نَحْنُ = ما" است. مفعول در هر دو جمله ضمیر منفصل نصبی "اِیّاکَ = تو را" است. ضمیر منفصل نصبی همیشه مفعولٌ به واقع می شود. در این دو جمله مفعول بر فعل و فاعل مقدّم شده است. از تقدّم مفعول حصر ایجاد شده است.
2- عون، به‌معنای مطلقِ نصرت و یاری کردن است. (فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج ۲، ص ۲۵۳، انتشارات هجرت، قم، چاپ دوم، ۱۴۱۰ ق. جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، ج ۱، ص ۴۲۵، نشر اسراء، قم.)

(آن) فرمانروای (مطلق) روز رستاخیز

بگو: پناه می برم به خدای انسان ها

منزه (و برتر) است خداوند آسمان ها و زمین (و) خداوند عرش از آن چه که وی را وصف کنند،