وکسانی اند که شرم گاه های خود را نگه دارند

و به راستی، به موسی و هارون موهبت تشخیص ( حق از باطل ) را عطا کردیم که برای پرهیز کاران روشنایی بخش و مایه ی یادآوری باشد.

" و به آن دو(موسی«ع» و هارون«ع») کتاب روشن و روشن کننده (موهبت تشخیص حق از باطل) عطا کردیم ".
توضیح:
مفسران " الْکِتابَ الْمُسْتَبینَ " را همان تورات دانسته اند که در بیان ، بلیغ بوده (بیضاوی، 1418، ج5، ص1 ، سیوطی، 1416، ج1، ص453) و احکام الهی از جمله حلال و حرام در آن به صورت واضح بیان شده است.(فیروزآبادی، بی تا، ج1، ص378 ، مغنیه، 1424، ج6، ص353 ، خطیب، 1383، ج1، ص549).
گرچه برخی معتقدند ایتای کتاب به حضرت هارون(ع) در این آیه مجازی است و از آنجا که ایشان یاور حضرت موسی(ع) در رسالت بوده، ایتای کتاب در مورد ایشان نیز به کار رفته است(ابن عاشور، بی تا، ج23، ص5).
ولی باید به دو نکته توجه داشت:
اول این که در آیه ی مذکور کتاب همراه با صفت " مُسْتَبینَ " آمده است. مُسْتَبینَ از ریشه ی "بَ یَ نَ " به معنای قطع (فراهیدی، 1410، ج8، ص380)، جدایی و دوری از چیزی (ابن فارس، 1399، ج1 ، ص32) و وضوح بعد از ابهام و اجمال به واسطه جدا کردن است. (مصطفوی، 1360، ص366) و با کلمه ی "فرقان" اشتراک معنایی دارد و هر دو بر جدایی و تفریق دلالت می کنند.
دوم اینکه در تمامی آیات قرآن کریم، ایتای تورات تنها به حضرت موسی(ع) اختصاص یافته و اشتراک این دو بزرگوار (ع) در ایتای "فرقان" است.
بر این اساس به نظر می رسد واژه ی "فرقان" نیز به کتاب آسمانی اختصاص ندارد و ممکن است منظور از آن معجزات، براهین عقلی و...باشد.(جوادی آملی، 138، ج4، ص427). توجه به داستان حضرت موسی و هارون(ع) در سوره های یونس، مومنون، طه، و قصص این مفهوم را تقویت می کند، زیرا در این سوره ها ، حضرت موسی و هارون(ع) به همراه "آیات" و "سلطان مبین" به سوی فرعونیان فرستاده شدند. بیشتر مفسران معتقدند که مراد از "آیات" و "سلطان مبین" معجزات و حجت های واضحی است که به هردوی این دو بزرگوار(ع) داده شد و صرف کتاب تورات نیست.(رازی، 1420، ج23، ص101، زحیلی، 1418، ج18، ص51).
بنابراین با توجه به معانی لغوی واژه ها و هم چنین روابط جانشینی در آیات مذکور به نظر می رسد که "فرقان" همان " الْکِتابَ الْمُسْتَبینَ " به معنای جدایی و موهبت شناسایی یا تشخیص است.
و در مواردی که این واژه در باره ی انسان به کار رفته است، واژه ی "تشخیص" مناسب ترین معادل به نظر می رسد.

خوشرویانی هم سن و سال

و از یاری و کمک دریغ می ورزند.

" این آیات ( باعظمت و بلند مرتبه) کتاب روشنگر است."

" الف، لام، را ، این آیات (با عظمت وبلندمرتبه ) کتاب و قرآنی روشنگراست."

و(سوگند به) گواهی دهنده (پیامبر)و گواهی شده.(قیامت).
توضیح: در این آیه ی شریفه به «شاهد و مشهود» سوگند یاد شده است. یکی از مصادیق آن با توجه به آیه ی شریفه ی " یا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْناکَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذیراً." (آیه شریفه 45 سوره ی مبارکه ی احزاب) " ای پیامبر! ما تو را شاهد و بشارت دهنده و بیم دهنده فرستادیم". وجود پیامبر اکرم (ص) مصداق "شاهد" می باشد.
اما در باره ی "مشهود" نیز با استناد به آیه شریفه ی " إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیَةً لِمَنْ خافَ عَذابَ الْآخِرَةِ ذلِکَ یَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَ ذلِکَ یَوْمٌ مَشْهُودٌ" ( آیه شریفه 103 سوره ی مبارکه ی هود). "در این (روز قیامت) ، نشانه ای است برای کسی که از عذاب آخرت می ترسد ، همان روزی که همه ی مردم در آن جمع می شوند و روزی است کاملا مشهود و آشکار" .
گفته اند روز قیامت است.

(مومنان) بازگشت کنندگان به سوی خدا(از گناهان)، پرستندگان (مطلق خدا)، سپاسگزاران و ستایشگران، سیر کنندگان (در راه خدا) و روزه داران.، نماگزاران با خضوع، سجده کنندگان، وادارندگان به کارهای پسندیده ، بازدارندگان از کارهای ناپسند، نگه داران مرزهای ( احکام )خداوند، (هستند.) و (این) مؤمنان را (به رحمت و رضوان خدا ) مژده و بشارت ده.

تمام صفاتی که در این آیه ی شریفه آمده است همه‌شان صفت مشبهه هستند، هیچ کدام اسم فاعل نیستند که دلالت بر حدوث بکنند همهٴ اینها صفت مشبهه به وزن فاعل هستند. یادآور می شود: صفت مشبهه از ثلاثی مزید، بر وزن اسم فاعل برای بیان یک ویژگی ثابت و پایدار در یک فرد می اید که دارای اوزان خاصی است. به عبارت دیگر صفت مشبهه در عربی اسم مشتقی است که از ریشه‌های فعل لازم عربی ساخته می‌شود. از نظر کارکرد همانند اسم فاعل است. یعنی درباره صفتی مربوط به فاعل یا انجام دهنده کار صحبت می‌کند. اما در حقیقت می‌خواهد نشان دهد که یک صفت به صورت همیشگی برای موصوف وجود دارد.

(تا)هر جادوگر بسیار دانا (و توانمندی) را (برای دفاع از فرعون و مقابله با موسی علیه السلام) به نزدت (حاضر) آورند.
ملاحظه:
"اتیان" ، "یَأْتُوکَ" به معنای "آمدن" است. چون با ("ب") همراه شده است، متعدی شده به معنای "آوردن" می شود