110) در آغاز ظهور اسلام شما مسلمانان بهترین امتى بودید که براى ]اصلاح دنیا و آخرت[ مردم پدیدار شدید، زیرا به کار نیک فرمان مى دادید و از کار ناپسند باز مى داشتید و دعوت خدا را باور داشتید پس اگر اهل کتاب نیز دعوت خدا را پذیرفته بودند، قطعاً برایشان بهتر بود، ولى تنها گروهى از آنان ایمان آوردند و بیشترشان از فرمان خدا خارج شدند.

111) آنان هرگز به شما زیانى نمى رسانند، فقط شما را اندک آزارى مى دهند، و اگر با شما بجنگند، به شما پشت مى کنند و مى گریزند، سپس از سوى هیچ کس یارى نخواهند شد.

112) هر کجا یافت شوند و تسلطى بر آنان حاصل آید باید مهر خوارى بر آنان نهاده شود، مگر آن که به رشته اى از جانب خدا تمسّک جویند و به پیمانى از سوى مردم متعهد شوند. آنان خشمى را از خدا بر خود جاى دادند و مهر درماندگى بر ایشان زده شد. این بدان سبب بود که به آیات خدا کفر مىورزیدند و پیامبران را به ناحق مى کشتند، و این از آن روى بود که از فرمان خدا سرپیچى کردند و از حدود ]الهى و انسانى [ تجاوز مى نمودند.

113) همه آنان یکسان نیستند. از میان اهل کتاب گروهى هستند که بر ایمان و اطاعت خدا پایدارند و در ساعاتى از شب آیات خدا را تلاوت مى کنند و سر به سجده مى نهند.

114) به خدا و روز واپسین ایمان دارند و به کار پسندیده فرمان مى دهند و از کار ناپسند باز مى دارند و در انجام کارهاى نیک شتاب مى کنند، و آنان از شایستگانند.

115) و هر کار نیکى انجام دهند، هرگز درباره آن از جانب خدا ناسپاسى نبینند، و خدا به تقواپیشگان داناست.