33) و مستضعفان در پاسخ به سران مستکبر مى گویند: ] اگرچه ما را به اجبار از ایمان بازنداشتید، ولى [ در گرایش ما به کفر، شما نیز دخالت داشتید. شما بودید که شب و روز فریبکارى کردید و پیوسته توطئه ها به کار بردید تا ما را به اطاعتِ خود واداشتید و ما هم آن گاه که خواستید به خداى یگانه کافر شویم و براى او همتایانى قرار دهیم خود را به پیروى از شما ناچار دیدیم. آنان وقتى عذاب دوزخ را مى بینند پشیمان مى شوند امّا پشیمانى خود را پنهان مى دارند، و ما در گردن کسانى که کفر ورزیده اند زنجیرها مى نهیم. آیا جز به آنچه مى کردند سزا داده مى شوند ؟ این زنجیرها که در عذابشان داشته همان اعمال آنان است.

34) و ما در هیچ آبادیى پیامبرى که مردم را از عذاب بیم دهد نفرستادیم جز این که مرفهان آن به پیامبران گفتند: ما به آنچه بدان رسالت یافته و به ابلاغ آن مأمور شده اید، کافریم.

35) و نیز گفتند: ما دارایى ها و فرزندانمان بیش از دیگران است و این نشانه کرامت ما نزد خداست، پس ما هرگز گرفتار عذاب او نخواهیم شد.

36) در پاسخ آنان بگو: پروردگار من روزى را براى هر کس که بخواهد وسعت مى بخشد و بر هر کس که بخواهد تنگ مى گیرد. این نه گواه کرامت و سعادت است و نه نشانه پستى و اهانت، ولى بیشتر مردم نمى دانند که فراوانى نعمت و تنگى معیشت به دست خداوند است.

37) اى مردم، دارایى هاى شما و فرزندانتان چیزى نیست که شما را نزد ما مقرّب سازد; تنها کسانى که ایمان آورده و با انفاق اموالشان در راه خدا و گسترش ایمان و عمل صالح در میان فرزندان خویش، کار شایسته کرده باشند، اینانند که در برابر آنچه کرده اند، پاداشى مضاعف خواهند داشت و در غرفه هاى رفیع بهشت از هر گزند و عذابى ایمنند.

38) کسانى که براى از بین بردن آیات ما تلاش مى کنند تا ما را ] به خیال خود [ سخت درمانده سازند، در عذاب احضار مى شوند; هرچند اموال و فرزندانشان بسیار باشد.

39) بگو: پروردگار من روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد وسعت مى بخشد و بر هر کس که بخواهد تنگ مى گیرد; پس نه انفاق موجب کم شدن روزى است و نه خوددارى از انفاق مایه فزونى آن. و هر چه را در راه خیر انفاق کنید ـ خواه کم باشد یا زیاد ـ خدا آن را در دنیا یا آخرت عوض مى دهد و او بهترین روزى دهندگان است که از سرِ جود مى بخشد نه به امید عوض.