52) به همین سبب است که مى بینى آنان که در دل هایشان بیمارى شک و تردید است، براى طرح دوستى با یهودیان و مسیحیان شتابان به میان آنان مى روند و به دروغ مى گویند: مى ترسیم گزندى به ما برسد و به یارى آنان نیازمند شویم. امید است خداوند براى مؤمنان پیروزى پدید آورد و یا از جانب خود امرى پدیدار سازد، آن گاه بیماردلانِ سست ایمان از آنچه در دوستى با یهودیان و مسیحیان در دل هایشان نهان مى داشتند پشیمان مى شوند.

53) و مؤمنان درباره کسانى که با یهودیان و مسیحیان طرح دوستى افکندند خواهند گفت: آیا اینان همان کسانى اند که با سخت ترین سوگندهایشان به خدا قسم خوردند که با شما هستند ؟ کارهایشان تباه شد و زیانکار گشتند.

54) اى کسانى که ایمان آورده اید، هر کس از شما از دین خود برگردد و به کفر گراید بداند که دین خدا بى یاور نمى ماند، زیرا دیرى نمى گذرد که خداوند مردمى را مى آورَد که آنان را دوست مى دارد و آنان نیز او را دوست مى دارند، در برابر مؤمنان فروتن اند و به آنان مهر مىورزند ولى بر کافران سرافرازند، در راه خدا پیکار مى کنند و در کارهایشان از سرزنش هیچ سرزنش کننده اى بیم ندارند. این فضل خداست که به هر کس بخواهد عطا مى کند، و خدا بخششى گسترده و فضلى بى پایان دارد و به کسانى که درخور بخشش اند داناست.

55) جز این نیست که عهده دار امور شما مؤمنان، خدا و پیامبر او و کسانى اند که ایمان آورده اند، همانان که نماز برپا مى دارند و در حال رکوع زکات مى دهند.

56) و هر کس خدا و رسولش و کسانى را که ایمان آورده و از خصلت یاد شده برخوردارند، به ولایت و سرپرستى خود بپذیرد پیروز است چرا که از حزب خداست و تنها حزب خدا پیروزمندند.

57) اى مؤمنان، کسانى را که دین شما را به مسخره گرفته و آن را بازیچه شمرده اند، همانان که پیش از شما کتاب آسمانى به آنان داده شده است دوست خود مگیرید و کافران را نیز به دوستى مگیرید، و اگر مؤمنید از خدا پروا کنید.