دابّة کیست و چیست؟
در آیه، قرائنى است که نشان مى‌دهد این دابّة موجود بسیار مهمى است، زیرا:
1. در آستانه‌ى قهر الهى ظاهر مى‌شود. «إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَیْهِمْ» اقتضاى سخنان مهم آن است که از سرچشمه‌هاى مهم صادر شود.
2. به نحو استثنایى پیدا مى‌شود. أَخْرَجْنا ... مِنَ الْأَرْضِ‌
3. حرف مى‌زند، «تُکَلِّمُهُمْ» قضاوت مى‌کند و از آینده مردم خبر مى‌دهد. أَنَّ النَّاسَ کانُوا ...
4. حرف او همچون صوراسرافیل، آخرین سخن است. «إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ»
5. کلمه‌ى دابّة، با تنوین، نشانه‌ى عظمت و بزرگى این موجود است.
6. آیه‌ى بعد، مربوط به رجعت است که اولیاى خدا قبل از قیامت زنده مى‌شوند.
7. آیه نمى‌گوید: «بآیات الله» بلکه مى‌گوید: «بِآیاتِنا» گویا نشانه‌هاى او همان نشانه‌هاى خداوند است.
جمع‌بندى میان این قرائن که در ظاهر آیه است و روایات متعدّدى که در تفاسیر آمده است، ما را به این حقیقت مى‌رساند که بگوییم: مراد از «دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ»، حضرت‌علىّ علیه السلام است.