1) شاه آبادی (داور) : آیات مذکور از نظر سیاق شدیدا شبیه به آیات آغاز سوره صافات است، که مى‏فرماید:" وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا فَالزَّاجِراتِ زَجْراً فَالتَّالِیاتِ ذِکْراً" «1»، و نیز بسیار شباهت دارد به آیات اول سوره مرسلات که مى‏فرماید:" وَ الْمُرْسَلاتِ عُرْفاً فَالْعاصِفاتِ عَصْفاً وَ النَّاشِراتِ نَشْراً فَالْفارِقاتِ فَرْقاً فَالْمُلْقِیاتِ ذِکْراً" «2»، که ملائکه را در امتثال اوامر الهى توصیف مى‏کند، چیزى که هست آن آیات تنها ملائکه وحى را توصیف مى‏کرد، و آیات ابتداى این سوره مطلق ملائکه را در تدبیر امور عالم توصیف مى‏نماید.
از اینکه بگذریم در بین این آیات پنجگانه آن صفتى که در انطباقش با ملائکه روشن‏تر از دیگران است صفت" فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً" است، که در آن مساله تدبیر بدون قید و بطور مطلق آمده است، پس مراد از آن تدبیر همه عالم است، و کلمه" أمرا" یا تمیز است و یا مفعول به براى کلمه" مدبرات"، و از سوى دیگر مطلق تدبیر هم کار مطلق ملائکه است، پس قهرا مراد از مدبرات، مطلق ملائکه خواهد بود.
و از آنجایى که در آغاز آیه" فَالْمُدَبِّراتِ أَمْراً" فاء تفریع در آمده مى‏رساند که مضمون این آیه نتیجه آیه" فَالسَّابِقاتِ سَبْقاً" است، و از آنجا که آیه" فَالسَّابِقاتِ ..." هم با" فاء" تفریع آغاز شده، مى‏رساند که مضمون آن نتیجه‏اى است از آیه" وَ السَّابِحاتِ سَبْحاً"، لذا نتیجه گرفته مى‏شود که تدبیر، فرع بر سبق، و سبق فرع بر سبح است، و این به ما مى‏فهماند که سنخیتى در معانى منظور نظر آیات سه‏گانه است، پس مدلول این سه آیه این است که ملائکه تدبیر أمر مى‏کنند، اما بعد از آنکه بسوى آن سبقت جسته باشند، و به سوى آن سبقت مى‏جویند، اما بعد از آنکه هنگام نزول به سوى آن سرعت گرفته باشند. پس نتیجه مى‏گیریم مراد از سابحات و سابقات و مدبرات، همان ملائکه هستند به اعتبار نزولشان بسوى تدبیرى که بدان مامور شده‏اند.
پس آیات سه‏گانه همان معنایى را مى‏رساند که آیه زیر در مقام افاده آن مى‏فرماید:
" لَهُ مُعَقِّباتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ" «1» که توضیح معنایش در سوره رعد گذشت، پس ملائکه با همه اشیاء سر و کار دارند، با اینکه همه اشیاء در احاطه اسباب است، و اسباب در وجود و عدم و بقاء و زوال اشیاء و در اختلاف احوال آنها با یکدیگر نزاع دارند، پس آنچه خداى تعالى در باره آن موجود حکم کرده، و آن قضایى را که خداوند در باره آن موجود مقرر داشته، همان قضایى است که فرشته مامور به تدبیر آن موجود، بسوى آن مى‏شتابد، و به مسئولیتى که به عهده‏اش واگذار شده مى‏پردازد، و در پرداختن به آن از دیگران سبقت مى‏گیرد و سببى را که مطابق قضاى الهى است تمام نموده، در نتیجه آنچه را خدا اراده کرده واقع مى‏شود، (دقت فرمایید).
و اما وقتى منظور از آیات سه‏گانه اشاره به سرعت گرفتن ملائکه باشد در نازل شدن براى انجام آنچه بدان مامور شده‏اند، و سبقت گرفتن به آن، و تدبیر امر آن، بناچار باید دو آیه دیگر یعنى" وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً وَ النَّاشِطاتِ نَشْطاً" را هم حمل کنیم بر انتزاع و خروجشان از موقف و مرتبه خطاب به موقف و مرتبه انجام ماموریت، پس نزع ملائکه بطور غرق، عبارت است از اینکه شروع به نزول به طرف هدف کنند، آن هم نزول به شدت و جدیت، و نشط ملائکه عبارت است از خروجشان از موقفى که دارند به طرف آن هدف، هم چنان که سبح آنان عبارت است از شتافتن و سرعت گرفتن بعد از خروج، و به دنبال آن سبقت گرفته و امر آن موجود را به اذن خدا تدبیر مى‏کنند.
بنا بر بیانى که گذشت آیات پنجگانه، سوگند به وظیفه‏اى است که ملائکه دارند، و وضعى که در هنگام انجام ماموریت به خود مى‏گیرند. از آن لحظه‏اى که شروع به نزول نموده تا آخرین وضعى که در تدبیر امرى از امور عالم ماده به خود مى‏گیرند.
و در این آیات اشاره است به نظمى که تدبیر ملکوتى در هنگام حدوث حوادث دارد، هم چنان که آیات بعدى مى‏فرماید:" هَلْ أَتاکَ ..." اشاره است به تدبیر ربوبى که در این عالم ظاهر مى‏شود. و در تدبیر ملکوتى حجتى است بر مساله جزاء و بعث، هم چنان که تدبیر امور دنیاى مشهود نیز حجتى است بر آن.
دلیلی برای برداشت شما نیست
به علاوه نازعات یعنی زنانی که لباس دنیا می کنند؟!
به علاوه بخش دوم درباره قیامت است نه ناپایداری زمین

1) شاه آبادی (داور) : خداوند برای چنین انسان سرکشی ابتدا دلیل می آورد: معجزه.
و برای شکستن تکبر او ضعف او را به او نشان می دهد و حقیقت ناپایداری دنیا را به او یادآوری می کند و حیات اصلی پس از مرگ و جزای ان روز را به او گوشزد می کند

1) شاه آبادی (داور) : منظورتان سوره نازعات است یا مدثر؟

1) شاه آبادی (داور) : این سوره مگر برای اطمینان است؟