1- «وسواس خناس» چیست و چگونه در انسان‌ها نفوذ می‌کند؟ آیا مردم، خود می‌توانند در مقابل آن مقاومت کنند؟
2- راه حل اصلی و اساسی برای مقابله با «وسواس خناس» چیست؟ پیامبر برای مبارزه با آن چه می‌کند؟

جنیان و آدمیانی در دل‌های مردم وسوسه می‌‌کنند و به نام خیرخواهی، آنان را به بدی‌ها و زشتی‌ها فرا می‌خوانند؛ این‌ها همان وسوسه‌گران نامردی هستند که به دروغ، شرّ خودشان را در ظاهر خیر و خوبی مخفی می‌کنند و روزی هزاربار فریب‌مان می‌دهند. انسان‌ها از این شر و تهدید بزرگ، بسیار رنج می‌برند ولی نمی‌دانند که مشکل اصلی چیست و درمان آن کجاست؟ از همه مهم‌تر، نمی‌دانند که چگونه باید با این موذی مرموز مقابله کنند؟
خدای مردم- که پروردگار مردم، فرمانروای مردم، و معبود مردم است- به پیامبرِ مردم دستور می‌دهد که به مردم یک راه و بلکه شاه‌راه معرفی کند. آن هم این است که شما با همه ادعاهایتان مردِ مبارزه با این دشمن نامرد نیستید و راهی ندارید جز این که به یک قدرت مطلق پناه ببرید. چه آن قدرت پروردگار مردم باشد، چه فرمانروای آنان و چه معبود ایشان. این شاه‌راه نه تنها برای مردم، بلکه برای خود پیامبر هم بهترین راه است...

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (1) مَلِکِ النَّاسِ (2) إِلهِ النَّاسِ (3) مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ (4) الَّذی یُوَسْوِسُ فی‏ صُدُورِ النَّاسِ (5) مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ (6)

[ای رسول ما!] بگو پناه می‌بـرم به پروردگار مردم؛ [همان کس که عهده‌دار سرپرستی، تدبیر و تربیت مردمـان است و ایشـان در همه نیازهایشـان به او رجـوع می‌کنند] (1) فرمانروای مردم؛ [همان که صاحب سلطه است؛ قدرتش در نهایت و حکمش نافذ است و به هنگام پناهندگی، پناه می‌دهد] (2) اله و معبـود مردم؛ [همان که بندگانش تنها برای او هستند و جز او را نخوانند و در نیازهای خود، جز به سوی او نروند و جز مراد او را اراده نکنند و جز به خواست او عمل نکنند.] (3) [آری، خدای متعالی، هم پروردگار، هم فرمانروا و هم معبود مردم است؛ پس اگر بخواهم به پروردگاری پناه برم، خداست و جز او پروردگـاری نیسـت و اگر بخواهم به فرمانروایی پناهنـده شوم، خدا فرمانروای بر حق است و اگر بخواهم به معبودی رجوع کنم، خداست و جز او معبودی نیست؛ پس به او پناه می‌برم] از شر وسوسه‌گری که در پسِ پرده خیرخواهی نهان گردد (4) همان که در سینه‌های مردمان وسوسه کند (5) چه از جنیان [که شرّ وسوسه‌شان به آدمی نزدیک‌تر است] و چه از آدمیان [که از شرّ وسوسه آنان هم امانی نیست.] (6)