1- آیا قرآن همیشه «مدیریت بحران» می‌کند یا سطح دیگری هم از مدیریت وجود دارد؟
2- «اعتماد به نفس» چقدر درست است؟ در هنگام پیروزی، بیشتر به نقاط قوت خود باید بپردازیم یا نقاط ضعف‌مان؟

نه بحران همان شکست است و نه مدیریتِ بحران همان مدیریتِ شکست‌ها. اصلا شکست را مدیریت کردن آن قدرها دشواری ندارد. برای همین هم از قدیم گفته‌اند که هر شکستی مقدمه پیروزی است. بنابراین تعداد افرادی که به خاطر پیروزی زمین خورده‌اند و دیگر سربرنیاورده‌اند، بسیار بیشتر از آنانی است که شکست را تجربه کرده‌اند.
حالا اسلام و جامعه اسلامی بعد از سال‌ها تلاش پیامبر و یارانش در آستانه پیروزی قرار گرفته، طوری که مردم فوج فوج به این دین خواهند گروید و اصحابِ اسلام دو چندان خواهند شد. پس دیگر سختی‌ها و بحران‌ها تمام شده، و رسول‌الله و پیروانش نفس راحتی خواهند کشید. اما نه، تازه اول بحران است! یک بحران سخت برای آن‌ها که طعم پیروزی را می‌چشند و هر لحظه ممکن است که خیال کنند کاری کرده‌اند! بله، اگر چنین خیالی از ذهن‌شان عبور کند، نتیجه‌اش این می‌شود که آن‌ها برای خودشان کسی هستند و خدا برای نصرت دینش به آن‌ها نیاز داشته است؛ سبحان‌الله! نکند فراموش کنند که هر چه دارند، از «نصرالله» و «فتح» الهی است و اتفاقا همه ضعف‌ها و نقص‌ها برای آنان است که جز با توبه جبران نمی‌شود.
پس برای مدیریت این بحران راهی ندارند جز تسبیحِ همراه با حمد خدا و استغفار از همه نواقص و عیب‌های خود.

إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ (1) وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فی‏ دینِ اللَّهِ أَفْواجاً (2) فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کانَ تَوَّاباً (3)

[ای رسول ما!] هنگامى که یارى خدا و پیروزی فرا رسد (1) و ببینى که مردم، گروه گروه به دین خدا در مى¬آیند (2) پروردگارت را تسبیح گوى؛ همراه با ستایش او [و در تسبیح، او را از هر نقص و نیازی مبرّا دان. آری، او کمال مطلق است و به تحقق این نصر و فتح و ورود افواج مردم به دین خود نیازی ندارد. این تسبیح را با حمد و ستایش او همراه کن، زیرا این نصر و فتح عظیم از اوست و ستایش او بر این فعل جمیل، واجب. وقتی که با تسبیح و حمد، به جلال و جمال خدایت اقرار کردی، اینک به نقص و عجز خویش اعتراف کن] و از وى مغفرت بخواه که او بسیار توبه پذیر است. (3)