1) طوفانی : برای سلامتی داور محترم یک صلوات محمّدی بفرستید.
2) طوفانی : البته شایان ذکر است که سوال مهمان عزیز اشتباه تام نیست و می تواند یک فرض صحیح هم داشته باشد و آن به این نحو است که:
اگر برادر و خواهری باشند که جز همدیگر هیچ فامیل دیگری نداشته باشند، در این صورت خواهر نصف ترکه یا همان ارث را به "فرض" می برد،-فرض در حقوق به معنای سهم الارث مشخّص است- و نصف دیگر ترکه یا میراث را به «رد» می برد.
بنابراین سوال مهمان محترم اشتباه نیست! برای مطالعه بیشتر می توانید به مواد 899 و 917 قانون مدنی مراجعه فرمایید.

1) طوفانی : نظر داور محترم بسیار متین است.

1) طوفانی : با تشکّر از نظر داور محترم، بنده در باب این سوال دوست عزیز، ذکر این نکته را خالی از فایده ندیدم که «مسخره کردن دیگران» در بطن خود یک بیماری بسیار مهلک روحی و روانی ای را برای مرتکب آن حمل می کند؛ و آن همانا «خودپسندی و تکبّر» است!
آدمی که دیگری را مورد تمسخر قرار می دهد، به طور ضمنی این را هم بیان می کند که از دیگری برتر است! و این رفتار اگر تبدیل به عادت شود، بزرگترین بلای اخلاقی که مادر تمام رذایل است، نصیب شخص مسخره کننده می گردد! یعنی ندیدن عیوب خود و خود را عاری از هر عیب و نقص دانستن؛ که این نیز منتج به این مصیبت خواهد شد که آن فرد به جهت نادیده گرفتن عیوب خود، طبیعتا برای اصلاح آن ها نیز اقدام نکند و رفته رفته وضعیت وخیم تری از نظر روانی و روحی پیدا کند؛ که صد البته اختلالات روحی منجر به آثار و نتایج عینی و مادّی نیز خواهد شد!
بنابراین «تمسخر دیگران» فقط موجب شکستن دل انسان های دیگر و تحقیر آن ها نمی شود، بلکه گریبان شخص مسخره کننده را هم خواهد گرفت!
از سوی دیگر ما در مباحث اخلاقی داریم که خلق انسانی «عیال الله» محسوب می شوند! و خداوند شدیداً نسبت به اضرار روحی و روانی و مادی عیال خود حسّاس است!
ما در مباحث اخلاقی و دینی داریم که «آبروی مومن از کعبه نیز بالاتر است!» ما در قرآن داریم که الله می فرماید: «ولقد کرّمنا بنی آدم» یعنی «ما فرزندان آدم را بزرگ داشتیم» و این به این معنا است که خداوند برای انسان احترام ویژه ای قائل شده است!
بنابراین تمسخر دیگران یعنی ریختن آبروی یک انسان، یعنی تحقیر موجودی که پروردگار گیتی برای او احترام قائل شده است، یعنی توهین به موجودی که خداوند برای او احترام قایل است! بنابراین از منظر دینی بایستی به عنوان یکی از بزرگترین گناهان محسوب شود و قرآن به آن متذکّر گردد.
در واقع اگر قرآن تمسخر را گناه بزرگ نمی شمرد، موجب تعجّب بود!
امّا مضرّات تمسخر دیگران به این ها محدود نمی شود! از منظر روانشناسی «تمسخر دیگران» موجبات تحریک آن ها را فراهم می سازد؛ که یا موجب اقدام متقابل فرد مسخره شده می شود که این یعنی رواج توهین و جدال و نزاع و برهم خوردن سلامت اخلاقی جامعه که بسی تبعات وخیم برای جامعه ی انسانی دارد؛ و یا موجب ایجاد عقده در روح شخص مسخره شده می گردد؛ که بعدها یا از طریق اقدامات مجرمانه و یا از طریق اعمال تمسخر از سوی خود آن فرد نسبت به دیگران و یا رفتارهای سالب حیات آن شخص می گردد؛ که همه و همه یعنی تخلیه ی یک فشار روحی نامطبوع در بستر زندگی جمعی انسان ها!
چه بسیار قتل هایی که ریشه در یک عقده ای داشت که قاتل به جهت مورد تمسخر قرار گرفتن توسط مقتول در سال های پیش، دست به ارتکاب قتل زده است! چه دیگرآزاری هایی که ریشه آنها وجود عقده ی حقارت در روان چنین اشخاص آزارگر بوده است! و...
بنابراین صد البته ضروری بود که از هر نظر «تمسخر دیگران» یک گناه کبیره در قرآن تلقی شود! چراکه از اساس پیامبر اسلام فرمود: «من مبعوث شدم برای تمیم مکارم اخلاقی» دین بنیانش بر اخلاقیات استوار است و قرآن به همین جهت مملو از احکام اخلاقی است.

1) : نظر داور محترم بسیار متین است. طبق روایتی از حضرت محمّد صل الله علیه و آله، ایشان فرمودند: پس من، صحّت انتساب قولی به من را با رجوع به قرآن دریابید؛ اگر موافق قرآن بود، آن سخن من است و اگر مخالف قرآن بود، آن سخن از من نیست!
از طرفی دیگر باید توجّه داشت که برای تعقّل و تدبّر در هر چیزی، هرچه تعداد عقل ها بیشتر باشد، قوّت نتیجه ی آن تفکّر نیز افزون تر خواهد بود! امامان فارق از جایگاه دینی ایشان، دست کم این است که عمده ی کارشان و عمرشان صرف تعمّق در مقولات قرآنی بوده است؛ فلذا بسیار نیکو است که نظرات ایشان نیز در تفسیر و درک قرآن به کار گرفته شود. ما انسان ها نیاز داریم که اجتماع عقول کنیم، تا بهتر مسایل را درک کنیم؛ عدم بهره گیری از نظرات و افکار دیگران موجبات ضعف استنباط را فراهم می آورد.
به قول بزرگمهر وزیر دانشمند انوشیروان:
«همه چیز را همگان دانند و همگان نیز هنوز از مادر نزادند!»
بنابراین وقتی این دوست عزیز می فرماید که :«برای تدبّر قرآن نیاز به امامان نداریم.» گویی این که ایشان می گویند برای تدبّر و درک قرآن نیاز به عقل های دیگران ندارند و خودشان به تنهایی قادر به دریافتن حکمت های قرآنی می باشند!!!
در حالی که در مقوله ی تعقّل ما باید به این توجّه کنیم که «ببین چه می گوید، نبین که می گوید!»
یعنی نباید حبّ و بغض نسبت به شخصیّت گوینده، معیار ما برای برگرفتن و یا انداختن فکری باشد! لذا این دوست عزیز نباید نسبت به شخصیّت دینی امامان موضع گیری نمایند و خود را بی نیاز از رجوع به آرای ایشان بدانند؛ مهم محتوای اقوال بزرگان است، نه نسب خانوادگی آنها!»
اگر رجوع به نظر امامان توصیه می شود، در راستای حکم کلی رجوع به عقول آدمی و بهره گیری از دانش و فهم دیگر انسان ها و رجوع به آرای متخصصان و اساتید هر رشته می باشد که صد البته امری پسندیده و ضروری است.
2) طوفانی : نظر فوق متعلّق به بنده بوده و اگر نقدی بر آن مترتّب است، خوشحال می شوم که راقم را مطّلع فرمایند.
3) یوسفی مهر : بنابر حدیث ثقلین قران و اهل بیت از هم جدا نمی شوند

1) سلیمانی : وقع یقع ولدیلد وجل یوجل یئس