7) امید است که خداوند به کافرانِ مکّه این توفیق را بدهد که مسلمان شوند; آن گاه میان شما و کسانى از آنان که به فرمان خدا با آنان دشمنى کرده اید محبتى برقرار سازد ، و خدا بر این کار تواناست . و او هرگاه بندگانش توبه کنند و اسلام آورند گناهانشان را مى بخشد و آنان را از رحمت خود برخوردار مى سازد .

8) خداوند شما را از دوستى با مشرکان مکّه بازداشته است ولى او شما را از کسانى که در امر دین با شما به کارزار برنخاسته و شما را از دیارتان بیرون نکرده اند باز نمى دارد که با آنها نیکى کنید و با آنان به عدل و داد رفتار نمایید ، چرا که خداوند دادگران را دوست مى دارد .

9) خداوند شما را فقط از دوستى با کسانى نهى مى کند که در امر دین با شما پیکار کرده و شما را از دیارتان بیرون رانده و بر بیرون راندنتان یکدیگر را یارى نموده اند . و کسانى که با آنان طرح دوستى بریزند قطعاً ستمکارند .

10) اى کسانى که ایمان آورده اید ، هرگاه زنان با ایمان به مدینه هجرت کردند و نزد شما آمدند ، آنان را در مورد هجرت و ایمانشان بیازمایید و ] به نتیجه آزمون اکتفا کنید که [ خداوند به ایمانشان داناتر است . پس اگر با ایمانشان یافتید ، آنان را به کافران باز مگردانید; نه زنان با ایمان براى مردان کافر حلالند و نه کافران براى زنان با ایمان ، چرا که پیوند ازدواج میان آنان گسسته است; و باید به شوهرانشان آنچه را که به عنوان مهریه پرداخته اند بدهید . و بر شما گناهى نیست که با این زنان ازدواج کنید به شرط آن که مَهرشان را به آنان بدهید . شما بعد از آن که اسلام آوردید نباید زنان کافر خود را در همسرى نگه دارید . و اگر همسر شما به کافران پیوست ، از آنان مهریه اى را که به همسرانتان داده اید مطالبه کنید ، و کافران نیز حق دارند که اگر همسرانشان به شما پیوستند ، مهریه آنها را از شما بخواهند . این است حکمِ خدا که میان شما داورى مى کند و خدا دانا و حکیم است .

11) و اگر با پیوستن همسرانتان به کفار ، مهریه اى که از همسران شماست از دستتان رفت ( پس از مطالبه آن را به شما ندادند ) ، آن گاه در جنگ غنیمتى از آنان به دست آوردید ، باید به کسانى که همسرانشان به کافران پیوسته اند ، از آن غنیمت مانند آنچه به عنوان مَهر هزینه کرده اند بدهید ، و از خدا که به او ایمان دارید پروا داشته باشید ] و احکام و حدود او را رعایت کنید [ .