66) و انسان، بى آن که از او انتظار رود، مى گوید: آیا چون مُردم، حتماً زنده از گور برانگیخته مى شوم ؟

67) آیا انسان به یاد نمى آورَد که ما او را پیش تر آفریدیم در حالى که چیزى نبود ؟ پس چگونه آفرینش دوباره خود را بعید مى داند ؟

68) پس به پروردگارت سوگند که ما پس از بیرون آوردن کافران از گورها آنان را با شیاطین گرد مى آوریم، سپس در حالى که روى هم انباشته شده اند، آنان را براى عذاب بر گرد دوزخ احضار مى کنیم.

69) آن گاه از هر گروهِ هم مسلک هر کدام از آنان را که خداى را نافرمان تر است بیرون مى کشیم.

70) وانگهى، ما به کسانى که براى ورود به دوزخ و سوختن در آتش آن سزاوارترند داناتریم و بهتر از هر کسى مى دانیم که هر کدام درخورِ چه مرتبه اى از عذابند.

71) و هیچ یک از شما مردم ـ چه کافران و چه مؤمنان ـ نیست مگر این که گرداگرد دوزخ مى آید. این کار بر پروردگارت حتمى و بایسته است.

72) سپس کسانى را که تقواپیشه بوده اند رهایى مى بخشیم و ستمکاران ( کافران و گنهکاران ) را در حالى که به زانو در افتاده اند، در آن جا رها مى کنیم.

73) و هنگامى که آیات روشن و روشنگر ما بر مردم خوانده شود، کافران به کسانى که ایمان آورده اند مى گویند: کدام یک از ما دو گروه جایگاهى بهتر و محفلى نیکوتر دارد ؟ همو نیکبخت و برحق است و آن هم جز ما کسى نیست.

74) راستى اینان چگونه برخوردارى از دنیا را نشانه برحق بودن و نیکبختى خود مى دانند و حال آن که چه بسیار نسل ها را که پیش از آنان بودند و اثاثیه هایى بهتر و منظره هایى نیکوتر داشتند، نابود کردیم.

75) اى پیامبر، به مردم بگو: کسانى که در گمراهى به سر مى برند، خداى رحمان باید آنان را بر گمراهى شان یارى دهد تا همچنان راه انحراف بپویند، تا وقتى که آنچه را به آنان وعده داده اند بنگرند، و آن یا عذاب دنیاست و یا برپایى قیامت، به زودى خواهند دانست که چه کسى جایگاهش بدتر و سپاهش ناتوان تر است.

76) و خداوند کسانى را که هدایت یافته اند بر هدایتشان مى افزاید، و کارهاى شایسته که ماندگار است، نزد پروردگارت پاداشى بهتر و فرجامى نیکوتر دارد.