(لیاکلوا من ثمره وماعملته ایدیهم افلایشکرون ): (تا مردم از ثمره آن که کار آنها نیست برخوردار شوند، آیا بازهم شکرگزاری نمی کنند؟)و دراین آیات از راه تدبیر ارزاق مردم و تغذیه آنان به وسیله حبوبات ومیوه ها برربوبیت خداوند استدلال می شود.می فرماید از آیات الهی این است که زمین مرده را با باران زنده می سازد و انواع غذاهای نباتی و میوه جات را از آن بیرون می آورد تا مردم از آن روزی بخورند. وخداوند درختان میوه (انگور و خرما...) را در زمین رویانده و چشمه های آب را درآن جاری می سازد تا مردم از میوه آن باغها تناول کنند، با اینکه آن میوه را خودشان درست نکرده اند، تا در تدبیر رزق شریک خدا باشند. بلکه ایجاد میوه و تدبیر رزق آنها فقط بدست خداست ، پس با این حال چه می شود که ایشان شکرگذاری نمی کنندو بابت اظهار این نعمات با زبان و عمل خود سپاسگزاری نمی نمایند؟ چون شکر خداهمان اعتراف به ربوبیت اوست و ایمان به اینکه او تنها معبود واله است . [ نظرات / امتیازها ]

این آیه هدف آفرینش این درختان پر بار را چنین بیان مى‏کند:
«غرض این است که از میوه آن بخورند، در حالى که دست آنها در ساختمان آن کمترین دخالتى نداشته، آیا شکر خدا را به جا نمى‏آورند»! (لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَ ما عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَ فَلا یَشْکُرُونَ).
آرى! میوه‏هایى که به صورت غذاى کامل بر شاخسار درختان ظاهر مى‏شود بى‏آنکه کمترین نیازى به پختن و یا تغییرات دیگر داشته باشد به مجرد چیدن از درخت قابل استفاده است، و این نهایت لطف و عظمت پروردگار را در باره انسانها نشان مى‏دهد.
هدف آن است که حس حق شناسى و شکر گزارى انسانها را تحریک کند تا از طریق شکر گزارى قدم در مرحله معرفت پروردگار بگذارند، که شکر منعم نخستین گام معرفت کردگار است. [ نظرات / امتیازها ]

لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَ ما عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَ فَلا یَشْکُرُونَ (35)
لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ‌: تا بخورند از میوه هر نوع از آن، یا از آنچه مذکور شد که خدا به فضل و کرم خود اعطا فرموده، وَ ما عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ‌: و بخورند از آنچه بجا آورده دستهاى ایشان از آن، مثل دوشاب و سرکه و مویز و غیر آن.
چون این نعمتها موجب است شکر و سپاسدارى منعم را لذا فرماید: أَ فَلا یَشْکُرُونَ‌: آیا پس چرا شکر نمى‌کنند بندگان به ازاء این نعمتها و منعم حقیقى را ستایش نمى‌کنند.


تبصره:
تفکر نما در انواع تدبیر علیم قدیر در اصناف درختان که سالى یکمرتبه مى‌میرد و حرارت غریزیه در او حبس و پنهان گردد، و متولد گردد در آن مواد میوه‌ها و در بهار زنده مى‌شود و به حرکت مى‌آید و انواع فواکه را حاضر کنند، هر میوه را در وقتش؛ چون خوب تأمل کنى، درختان باردار انواع لطایف میوه به کف گرفته نزد تو دراز کرده و در صحن باغ شاخه‌هاى گل طبقهاى ریاحین و نسرین و یاسمن بدست برداشته هر کدام را خواهى برگیرى، و از طرفى درختان داراى میوه‌جات‌مختلفه به هیأت خاصه.
تأمل کن در درخت خرما چگونه از تار و پود بافته شده مانند جامه‌ها براى محکم بودن و برداشتن خوشه‌هاى سنگین که از بادهاى تند نشکند، و براى بناى سقفها و پلها و غیره بکار رود، و چون مانند انسان آن را نرینه و مادینه خلق فرموده، براى تولید ثمره لازم است از نرینه به مادینه بجهانند و اقسام حبوبات و میوه‌جات لطیفه لذیذه گوناگون که آدمیان را قدرت آفریدن آن نباشد.
اگر عقل دارى چرا خالق خود را نشناسى و شکر ولى نعمت خود را نمى‌گذارى که این همه اطعمه و ثمار و ریاحین و گلها در باغ و بستان براى تو مهیا فرموده و تو منکر احسان و عاصى فرمان او هستى و بجاى شکران، کفران، و به نعمت منعم، نافرمانى منعم را نمائى. [ نظرات / امتیازها ]

لِیَأکُلُوا مِن‌ ثَمَرِه‌ِ وَ ما عَمِلَته‌ُ أَیدِیهِم‌ أَ فَلا یَشکُرُون‌َ (35)

‌برای‌ اینکه‌ بخورید ‌از‌ میوه‌های‌ ‌آن‌ و آنچه‌ عمل‌ میکند ‌او‌ ‌را‌ دستهای‌ ‌آنها‌ آیا ‌پس‌ ‌از‌ ‌اینکه‌ شکر نمی‌کنند!

جلد 15 - صفحه 73

لِیَأکُلُوا مِن‌ ثَمَرِه‌ِ غرض‌ و غایت‌ اینکه‌ ‌اینکه‌ جنّات‌ نخیل‌ و اعناب‌ ‌را‌ قرار دادیم‌ و ‌لو‌ فوائد بسیاری‌ دارد ولی‌ غرض‌ اصلی‌ استفاده‌ ‌از‌ میوه ‌او‌ ‌است‌ ‌که‌ خداوند ‌برای‌ انسان‌ قرار داده‌ چنانچه‌ می‌فرماید خَلَق‌َ لَکُم‌ ما فِی‌ الأَرض‌ِ جَمِیعاً و ‌اینکه‌ استفاده‌ خوراک‌ ‌شما‌ علّت‌ غایی‌ خلقت‌ اشجار ‌است‌ ‌که‌ گفتند علّت‌ غایی‌ ‌در‌ تصور مقدّم‌ ‌است‌ ‌بر‌ علّت‌ مادی‌ و صوری‌ لکن‌ ‌در‌ وجود مؤخّر ‌است‌.

وَ ما عَمِلَته‌ُ أَیدِیهِم‌ ‌که‌ ‌از‌ ‌اینکه‌ خرما و انگور چه‌ اندازه‌ استفاده‌ ‌از‌ کشمش‌ ‌او‌ شیره ‌او‌، سرکه ‌او‌، ‌از‌ برگ‌ ‌او‌، ‌از‌ قامه ‌او‌، ‌از‌ هسته ‌او‌، حتّی‌ اهل‌ فساد ‌از‌ شراب‌ ‌او‌ استفاده‌ می‌کنند و ‌غیر‌ اینها ‌از‌ فوائد حتّی‌ ‌بر‌ حیوانات‌ ‌آنها‌.

أَ فَلا یَشکُرُون‌َ آیا ‌پس‌ ‌از‌ اینهمه‌ نعمت‌ معذلک‌ شکرگزار نیستند! گفتند شکر نعمت‌ شرایطی‌ دارد: اولا اینکه‌ بداند ‌اینکه‌ نعمت‌ ‌از‌ جانب‌ پروردگار ‌است‌ نه‌ مثل‌ طبیعی‌ ‌که‌ مستند ‌به‌ طبیعت‌ می‌داند و ثانیا اینکه‌ بداند ‌که‌ احدی‌ قدرت‌ ندارد ‌بر‌ اینکه‌ باران‌ بفرستد ‌ یا ‌ حبّه‌ای‌ ‌از‌ زمین‌ خارج‌ کند ‌تا‌ نخله‌ و اشجار برویاند و ثالثا ‌به‌ ازاء ‌هر‌ نعمتی‌ عملی‌ انجام‌ دهد ‌هم‌ شکر قلبی‌ میخواهیم‌ ‌هم‌ لسانی‌ ‌هم‌ عملی‌ و همین‌ شکر گذاری‌ باعث‌ زیادتی‌ نعمت‌ میشود و کفران‌ باعث‌ سلب‌ نعمت‌ لَئِن‌ شَکَرتُم‌ لَأَزِیدَنَّکُم‌ وَ لَئِن‌ کَفَرتُم‌ إِن‌َّ عَذابِی‌ لَشَدِیدٌ ابراهیم‌ آیه 7 ‌با‌ اینکه‌ ‌اینکه‌ نعمت‌ ها ‌در‌ جنب‌ سایر نعم‌ الهی‌ بسیار کوچک‌ و حقیر ‌است‌ و نعم‌ الهیّه‌ بسیار ‌است‌ ‌که‌ میفرماید: وَ إِن‌ تَعُدُّوا نِعمَةَ اللّه‌ِ لا تُحصُوها ابراهیم‌ آیه 37 ‌از‌ نعمت‌ وجود و اعضاء بدن‌ و نعمت‌ عقل‌ و سایر نعم‌ الهیّه‌ و اعظم‌ ‌از‌ همه ‌آنها‌ نعمت‌ ایمان‌ و معرفت‌ ‌به‌ توحید و عدل‌ و نبوّت‌ انبیاء و ولایت‌ و تصدیق‌ ‌به‌ قیامت‌ و توفیق‌ باعمال‌ صالحه‌ ‌است‌ [ نظرات / امتیازها ]