این جا در حقیقت مثالی زده می شود از اعتماد به خداوند و این که این دسته افراد در هر موقعیت و جایگاهی قرار بگیرند خوب می فهمند که همه آنها ظاهری بیش نیست و نمونه ی آن در عصر حاضر امام خمینی (ره) عزیز است که چه وقتی در اتاقی در یک شهر کوچک قرار دارد بزرگ است و چه وقتی چهارده سال تبعید می شود، باز بزرگ است و خم به ابرو نمی آورد و چه رهبر یک ملت می شود باز هم بزرگ است و در همه ی این حالات که هر کدام یک آزمایش بسیار بسیار سخت الهی است همان است که دیدیم. در واقع او همواره امام خمینی بود چه به او می گفتیم امام، چه نمی گفتیم! با گفتن ما چیزی به او اضافه نشد. با نگفتن ما هم چیزی از او کم نشد. با لباس، بی لباس، با پول، بی پول، با غذا، بی غذا، با قدرت، بی قدرت، با ثروت، بی ثروت، با مقام، بی مقام، با کس، بی کس؛ او همواره امام خمینی باقی ماند.

وقتی همسر با همسر، والدین با فرزند، آموزگار با کار آموز، دوست با دوست و ... صحبت نکند و سخن نگوید از همه چیز بدتر است.

وجود نشانه های خداوند در طبیعت و عبرت نگرفتن از آن مصداق همین آیه است و آن دسته از افراد که درس می گیرند چقدر اندک هستند، درست مانند افراد وارسته.