اثیم : گناه پیشهتوضیح : این کلمه از ریشه (اثم) به معنای گناه است و در وزن صفت مشبهه است و صفت مشبهه در بعضی موارد معنای اسم فاعل را دارد. در نتیجه معنای اثیم این می شود که فرد بر گناه عادت دارد و گناه جزء عادات او است.

ابرص : توضیح : راغب: کلمه" ابرص" به معناى کسى است که دچار برص شده و" پیسى" (که یک بیمارى پوستى است) گرفته.

محراب : توضیح : راغب در مفردات مى‏گوید:" محراب مسجد" را بقول بعضى از این جهت محراب خوانده‏اند که آنجا جاى حرب و ستیز نمودن با دشمن و با هواى نفس است و بعض دیگر گفته‏اند: بدین جهت محراب خوانده شده که انسان جا دارد که در آنجا حریب یعنى بریده از کارهاى دنیا و پراکندگى خاطر باشد.
بعضى دیگر گفته‏اند: اصل در این کلمه، محراب خانه بوده که به معناى صدر مجلس و بالاى خانه است و سپس در مسجد استعمالش کرده صدر مسجد را هم محراب مسجد خواندند.
بعضى دیگر گفته‏اند: در اصل لغت، کلمه" محراب" نامگذارى شده براى محل عبادت در مسجد، و این نام مخصوص صدر مجلس در مسجد است، چیزى که هست در صدر سایر مجالس هم استعمال شده، جایى را هم که شبیه به محراب مسجد است محراب خوانده‏اند.
بنظر مى‏رسد این احتمال از سایر احتمالات صحیح‏تر باشد، براى اینکه قرآن هم آن را در محراب معبدها استعمال کرده، و فرمود:" یَعْمَلُونَ لَهُ ما یَشاءُ مِنْ مَحارِیبَ وَ تَماثِیلَ" (سبا/13)

آل : توضیح : راغب در مفردات خود گفته: بعضى گفته‏اند که کلمه" آل" قلب شده کلمه" اهل" است، براى اینکه همین" آل" وقتى کوچک مى‏شود و مى‏خواهند بگویند فلانى خاندانى کوچک دارد، مى‏گویند او داراى اهیل است، چیزى که هست کلمه" آل" این فرق را با کلمه" اهل" دارد که کلمه" آل" همواره به کلمه معرفه، آنهم معرفه‏اى که صاحب شعور باشد اضافه مى‏شود، و هرگز بر کلمه نکره و بر زمانها و مکانها اضافه نمى‏شود، گفته مى‏شود آل فلانى، ولى هیچوقت نمى‏گویند" آل رجل"" آل مردى، و نیز نمى‏گویند:" آل قرن دهم"، و یا" آل همدان" و همچنین نمى‏گویند" آل خیاط" بلکه همیشه به چیزى که شریف‏ترین و برترین فرد در صنف خویش باشد اضافه مى‏شود، مانند" آل اللَّه" و" آل السلطان" به خلاف کلمه" اهل" که به همه کلمات نامبرده اضافه مى‏شود، مختص به یک مورد و دو مورد نیست، مثلا مى‏گویند" اهل اللَّه"،" اهل الخیاط"" اهل قرن دهم"،" اهل همدان". بعضى دیگر گفته‏اند: کلمه" آل" در اصل اسم شخص است، و وقتى بخواهند کوچکش کنند مى‏شود أویلا، و در مورد چیزهایى که اختصاص ذاتى به انسان داشته باشد استعمال مى‏شود یا از راه خویشاوندى نزدیک، و یا از راه موالات و دوستى صمیمى.

امد : توضیح : راغب در مفردات خود گفته کلمه" أمد" و کلمه" ابد" معنایى نزدیک بهم دارند. با این فرق که کلمه" ابد" عبارت است از مدت زمانى که حدى معین ندارد، و به همین جهت به هیچ قیدى مقید نمى‏شود، و گفته نمى‏شود:" ابد توقف فلانى در این شهر"، و اما أمد، مدتى است که حد برمى‏دارد، و لیکن در صورتى که مطلق ذکر شود حدش براى ما مجهول است، گاهى هم بطور انحصار و مقید مى‏آید، مثل اینکه بگویى:" أمد توقف زید در این شهر" یعنى زمان توقف او. و فرق بین دو کلمه" زمان" و" أمد" اینست که أمد همواره به اعتبار هدف و غایت استعمال مى‏شود، ولى زمان هم در مبدأ به کار مى‏رود و هم در غایت و نهایت، و لذا بعضى گفته‏اند دو کلمه" أمد" و" مدى" معنایى نزدیک به هم دارند.

قرء : توضیح : راغب در مفردات خود مى‏گوید: کلمه" قرء" در حقیقت نامى است براى داخل شدن از پاکى به حیض، و از آن جایى که اسم جامعى است براى دو چیز، طهر و حیض بعد از طهر، لذا بر هر دو اطلاق مى‏شود، هم طهر یعنى پاکى از حیض را قرء مى‏گویند، و هم خود حیض را، چون این قاعده کلى است که وقتى کلمه‏اى نام براى دو چیز شد بر تک تک آنها اطلاق‏ میشود. مانند کلمه" مائده" که چون به معناى سفره طعام است، هم بر سفره به تنهایى اطلاق مى‏شود، و هم بر طعام به تنهایى، و کلمه" قرء" نام طهر به تنهایى نیست، هم چنان که نام حیض به تنهایى نیز نیست، به دلیل اینکه به زن طاهرى که اثرى از خون حیض نمى‏بیند نمى گویند فلانى داراى قرء است، هم چنان که به زنى هم که دائما حیض است نمى‏گویند فلانى دائم القرء است‏.

نکح : توضیح : مفردات راغب: کلمه نکاح در اصل لغت به معناى عقد نکاح بوده، بعدا بعنوان استعاره در عمل زناشویى استعمال شده، و این محال است که در اصل لغت به معناى عمل زناشویى بوده و سپس استعاره شده باشد در عقد ازدواج، براى اینکه تمامى الفاظى که عمل زناشویى را افاده مى‏کنند، کنایات هستند (و هیچ لفظى در برابر این عمل وضع نشده)، چون همه مردم گفتگوى از آن را زشت مى‏دانند، و با این حال محال است کسى که مى‏خواهد به مخاطب خود از یک عمل مشروع و پسندیده خبر دهد، و بگوید: من با فلانى ازدواج کرده‏ام، تعبیرى کند که تنها در هنگام فحش دادن استعمال مى‏شود.

اصر : بارگران.

وسع : آنچه در توان و قدرت کسى است و بسهولت مى تواند آن را انجام دهد.

زَیِّنَ : زینت دادنتوضیح : زینت دادن یعنی اینکه چیزی در نظر انسان به گونه ای جلوه داده شود که انسان به علت توجه به آن چیز از مسائل مهمتر غفلت کرده و توجهی نکند.

در ایه مورد بحث نیز به همین معنا به کار رفته است. یعنی زندگی دنیا در نظر کفار طوری جلوه کرده است که آن ها را از توجه به غیر دنیا و آخرت که از دنیا مهمتر است، منصرف کرده است.