از آیه شریفه فَإِذَا اسْتَوَیْتَ أَنتَ وَمَن مَّعَکَ عَلَى الْفُلْکِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿28﴾ استفاده می شود که صرف قرار گرفتن در صراط مستقیم و رکوب بر سفینه نجات مستلزم نجات از ظالمین(رسیدن به مقصد) بوده و شایسته شکر گزاری و سپاس از پروردگار است . در این آیه از نوح علیه السلام خواسته شده به مجرد سوار شدن بر سفینه نجات ذکر شریف الحمد لله را بگوید فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ با اینکه هنوز کشتی حرکت نکرده و به مقصد نرسیده است .

از آیات شریفه قَالَ رَبِّ انصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿26﴾ فَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَوَحْیِنَا فَإِذَا جَاء أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ فَاسْلُکْ فِیهَا مِن کُلٍّ زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ وَأَهْلَکَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَلَا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُم مُّغْرَقُونَ ﴿27﴾ و نیز آیات قبل از آن استفاده می شود : 1-کسانی که در مسیر تبلیغ دین الهی گام برمی دارند در معرض اتهامات زیادی از جمله جنون ، برتری طلبی(یُرِیدُ أَن یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُم) و دروغگو بودن قرار خواهند گرفت. 2-در برابر تهمت دروغگوئی باید از خداوند متعال استمداد نمود . 3-بکار گیری واژه رب – رب انصرنی بما کذبون – بیانگر آن است که استمداد از خداوند در برابر تکذیب دیگران و به دنبال آن نصرت الهی از مظاهر ربوبیت الهی است که نسبت به بندگان اعمال می گردد. 4-برمبلغان دینی فرض است که در برابر تکذیب دیگران مقاومت نموده و از مسیر حقی که برگزیده اند عقب ننشینند که نصرت و مدد الهی قطعا به کمکشان خواهد آمد. 5- از فقره وَلَا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُم مُّغْرَقُونَ ﴿27﴾ که نوعی هشدار الهی به درخواست کنندگان از محضر ربوبی است استفاده می شود که دعا برای دیگران هم حد و مرزی دارد و طلب هر خواسته ای از خداوند صواب نیست؛ از جمله این خواسته های ناصواب درخواست کمک برای کسانی است که در اثر کثرت گناه و ایستادگی در برابر حقیقت عذاب و سقوطشان قطعی است .

از آیه شریفه وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿23﴾ استفاده می شود :
1-لازمه تقوا – مراقبت و محافظت از نفس- عبادت الله و اجتناب از شرک است. یعنی عبادت غیر خداوند امری غیر معقول و ضد تقوای انسانی است .
2-تمام انبیای الهی برای هدایت بشر بسوی توحید و عبادت الله و اجتناب از شرک مبعوث شده اند.
* از آیه شریفه : فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِن قَوْمِهِ مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ یُرِیدُ أَن یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُمْ وَلَوْ شَاء اللَّهُ لَأَنزَلَ مَلَائِکَةً مَّا سَمِعْنَا بِهَذَا فِی آبَائِنَا الْأَوَّلِینَ ﴿24﴾ استفاده می شود :
1-اولین مخالفین انبیای الهی ثروتمندان و اشراف کافر می باشند ضمن آنکه مقید نمودن «مَلَأُ» به الذین کفروا بیانگر آن است که همه اشراف و ثرتمندان مخالف انبیای الهی نیستند بلکه فقط کفار از آنان هستند که در برابر انبیای الهی ایستاده و با توحید مخالف هستند .
2- عبادت الله و دعوت به توحید با سیاست مَلَأُ و ثروتمندن کافر در تضاد است به عبارت دیگر اشراف و ثروتمندان کافر حرکت انبیا را که دعوت به توحید است مخالف منافع خودشان می بینند و لذا در برابر آن می ایستند و این نشانه سیاسی بودن دین هم است چون اگر دین با سیاست کاری نداشت مخالفت مَلَأُو مترفین در برابر انبیای الهی معنا نداشت .
3- مخالفین توحید و یکتاپرستی هیچ دلیل موجهی بر مخالفتشان ندارند لذا به اموری جاهلانه نظیر بشر بودن رسولان الهی(مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ ) یا مجنون بودن آنان(إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِهِ حَتَّى حِینٍ ﴿25﴾ ) متوسل می شوند . و السلام