توضیح : ولى رفته رفته عمل دادوستد حرفه‏اى شد به نام تجارت، و افرادى این را کار رسمى و ممر معیشت خود کردند یعنى یک کالا و یا انواع مختلفى کالا را از دیگران مى‏خرند (نه اینکه خود بسازند و تولید کنند) و آن گاه آن را با بهایى بیشتر در اختیار دیگران (که به آن متاعها احتیاج دارند) قرار مى‏دهند و از بهاى بیشتر هر کالا مقدارى به سرمایه خود مى‏افزایند، دیگران نیز به دادن آن بهاى بیشتر راضى هستند زیرا او در تهیه انواع مختلف کالا (از نقاط دور و نزدیک و همچنین در نگهدارى و توزیع آن بین مشتریهایش) زحمت مى‏کشد مشتریان نیز بهاى بیشتر را بخاطر همین زحمات او مى‏دهند چون او با این عمل خود امر دادوستد را براى آنان آسان مى‏سازد، پس تاجر در تجارتش ربحى مشروع دارد، ربحى که مجتمع به مقتضاى فطرتش به دادن آن راضى است زیرا همانطور که گفتیم او از نقاط مختلف، اجناس مختلف و کالاهاى مورد حاجت مجتمع را گرد مى‏آورد و راه افراد مجتمع را نزدیک مى‏کند.

بعضی از مفسرین (مجمع البیان، ج 5، ص 187، چاپ ایران) گفته‏اند: اشتراط به ایمان در جمله «إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ- اگر ایمان دارید» براى این است که بفهماند اشتراط ایمان تنها براى علم به صحت کلام خداى تعالى است نه براى اصل آن کلام، یعنى در حقیقت خواسته است بفرماید: اگر ایمان داشته باشید علم پیدا مى‏کنید و مى‏فهمید که سخن من درست است و بقیة اللَّه برایتان بهتر است.

بعضى دیگر (مجمع البیان، ج 5، ص 187، چاپ ایران) گفته‏اند: معناى آیه این است که ثواب اطاعت خدا براى شما بهتر است اگر مؤمن باشید. و معلوم است که این مفسر بقیة اللَّه را به معناى ثواب آخرتى خداى تعالى گرفته، و نیز معلوم است که خداى تعالى به کسى ثواب اطاعت مى‏دهد که ایمان داشته باشد.
بعضى دیگر نیز معانى دیگرى براى شرط مورد بحث کرده‏اند. [ بستن توضیحات ]