این آیات (103 تا آخر سوره)، خاتمه سوره یوسف است، و در آن این معنا را خاطرنشان مىسازد که ایمان کامل که همان توحید خالص باشد مقام عزیز، و فضیلت کمیابى است که جز تعداد اندکى از مردم به آن نمىرسند، و اما اکثر مردم ایمانآور نیستند، هر چند که تو (رسول خدا) به ایمان ایشان حریص باشى و همه طاقت و توان خود را صرف کنى.
و آن اقلیتى هم که ایمان مىآورند، ایمانشان آمیخته به شرک است، پس براى ایمان محض و توحید خالص باقى نمىماند مگر تعداد اندکى از مردم.
و این توحید خالص همان راهى است که رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) و همچنین پیروانش با بصیرت بدان دعوت مىکردند، و خدا هم ناصر او و نجات دهنده مؤمنین پیرو او از مهالک است، و از مهالکى که توحید و ایمانشان را تهدید مىکند و از عذاب استیصال و ریشه کنى که (وعده داده بود) بزودى گریبانگیر مشرکین شده مستاصل و منقرضشان مىکند، نجاتشان مىدهد هم چنان که سنت خدا در باره انبیاى گذشتهاش هم بطورى که از داستانهایش برمىآید چنین بوده است.
و در داستانهاى ایشان عبرت، بیان حقیقت، و هدایت و رحمت است براى مؤمنین.
[ نظرات / امتیازها ]