(تنزیلا ممن خلق الارض و السموات العلی ): (فرو فرستادنی از جانب کسی که زمین و آسمانهای رفیع را آفریده )، (تذکره ) یعنی یادآوری ، چون انسان به واسطه فطرتش کلیات حقایق دین را در می یابد، اما به دلیل دلبستگی به زندگی زمینی و روی آوردن به دنیا و اشتغال به خواسته های نفس ، به لذائذ و زیورهای آن سرگرم می شود،آنچه را که خداوند در فطرتش به ودیعه نهاده فراموش می کند و نسیان و فراموشی درواقع نوعی اعراض است ، که مجازا فراموش خوانده شده ، بلکه نوعی بی اعتنایی است که در نتیجه پیروی از تمایلات نفسانی ایجاد شده و اگر انسانها به نوعی متوجه عاقبت ووبال این اعراض بوده و از سرانجام خود بیم داشته باشند متذکر می شوند و به حقایق فطری رجوع می کنند، پس قرآن تذکر و یادآوری است برای کسی که اگر کلمه حق رابشنود، در باطنش خشیتی ایجاد می شود و در نتیجه ، ایمان آورده و با تقوی می گردد ویا حداقل مستعد ظهور خشیت خواهد شد. یعنی آیات شریفه خطاب به پیامبر ص می فرماید: ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که خود را به مشقت افکنی ، بلکه آن را نازل کردیم تا دارندگان خشوع را با کلام الهی متذکر نمایی . آنگاه در ادامه می فرماید: این قرآن از ناحیه خداوند متعال عظیمی که خالق آسمانهای رفیع و زمین است فرو فرستاده شده ، تا به این وسیله بر علو مقام پروردگار وتعالی ساحت او اشاره نماید. [ نظرات / امتیازها ]

(آیه 4)- سپس به معرفى خداوندى که «نازل کننده قرآن» است مى‏پردازد، تا از طریق شناخت او، عظمت قرآن آشکارتر شود، مى‏گوید: «این قرآن از سوى کسى نازل شده که خالق زمین و آسمانهاى بلند و بر افراشته است» (تَنْزِیلًا مِمَّنْ خَلَقَ الْأَرْضَ وَ السَّماواتِ الْعُلى‏).

در حقیقت این توصیف، اشاره به ابتدا و انتهاى نزول قرآن مى‏کند، انتهاى آن زمین و ابتدایش آسمانهاست.
[ نظرات / امتیازها ]

تَنْزِیلاً مِمَّنْ خَلَقَ اَلْأَرْضَ : نازل شد قرآن نازل شدنى از جانب ذاتى که خلق فرمود زمین ها وَ اَلسَّمٰاوٰاتِ اَلْعُلىٰ : و آسمانهاى بلندمرتبه را تحقیق: مرکز و مدار انتظامات عالم کبیر اجتماعى، قلب عالم صغیر انسانى است به این معنى که: قلب انسانى اگر آگاهى و هشیارى یابد و ترس آفریدگار را حقیقتا دارا شود، هرآینه ملتزم گردد به اوامر الهیه و نواهى سبحانیه و مانع او شود از ارتکاب قبایح و شنایع؛ و البته جریان چنین رویه در عموم، موجب شود قلع مادۀ فساد را از عالم و بقاى نظام جامعۀ بنى آدم و لذا غرض از نزول قرآن شریف را تذکرۀ ترسندگان مقرر فرمود، لکن چون اکثر مردم داراى ترس واقعى نباشند بدین جهت از آیات فرقانیه متذکر نشوند، و البته به فقدان تذکر حقیقى، اختلال نظام جمعى حاصل آید و فرمایش (مِمَّنْ خَلَقَ اَلْأَرْضَ ) تا (لَهُ اَلْأَسْمٰاءُ اَلْحُسْنىٰ ) تفخیم است براى شأن منزل، چه بیان تعظیم منزل فرموده به ذکر افعال و صفات او بر ترتیبى که در نزد عقل مستحسن باشد [ نظرات / امتیازها ]

«تَنْزِیلاً» ممکن است مفعول مطلق براى فعل محذوف باشد، یعنى تنزّل تنزیلا و نیز ممکن است منصوب به انزلنا باشد، زیرا معناى جملۀ ما انزلناه الاّ تذکرة یکى از دو عبارت زیر است: الف: قرآن را تنها به عنوان یاد آورى فرستادیم ب: خدا قرآن را فرو فرستاد تا یاد آورى باشد براى کسى که از آنچه خدا فرستاده بیم دارد جملات بعد از کلمۀ «تنزیلا» تا «لَهُ اَلْأَسْمٰاءُ اَلْحُسْنىٰ » روشن کنندۀ عظمت شأن قرآن است، زیرا بیان مى کند که قرآن از طرف کسى نازل شده که اینها کارها و ویژگیهاى اوست «العلى» جمع علیاست که مؤنّث اعلى مى باشد توصیف آسمانها به صفت بلندى دلالت بر عظمت اقتدار و علوّ مقام آفرینندۀ آنها دارد [ نظرات / امتیازها ]

تَنْزِیلاً مِمَّنْ خَلَقَ اَلْأَرْضَ وَ اَلسَّمٰاوٰاتِ اَلْعُلىٰ این آیه عظمت قرآن و در عین حال موقعیت خدا را در جهان نشان مى دهد «تنزیلا» شاید به معنى اسم مفعول و وصف «تذکرة» باشد یعنى: «تذکرة منزلا من اللّٰه» و مى شود که مفعول فعل محذوف باشد یعنى نزل تنزیلا و چون قرآن از جانب خالق آسمانها و زمین نازل شده است پس تذکره اى است که بالاتر از آن، تذکره اى نتواند باشد [ نظرات / امتیازها ]

تَنْزِیلاً مِمَّنْ خَلَقَ اَلْأَرْضَ وَ اَلسَّمٰاوٰاتِ اَلْعُلىٰ فرق است بین تنزیل و نزول،تنزیل فرود آمدن تدریجى است و نزول اعم است،و در قرآن مجید هر دو قسمش آمده،مثل قوله تعالى در وصف قرآن (وَ نَزَّلْنٰاهُ تَنْزِیلاً) و مثل (إِنّٰا نَحْنُ نَزَّلْنَا اَلذِّکْرَ) و نظیر این آیات بسیار است خلاصه آیه رسولش را مخاطب مى گرداند که ما قرآن را فرود نیاوردیم که بر تو تعب و زحمت ایجاب نماید و به مشقت افتى بلکه تذکرى است از جانب کسى که زمین و آسمانهاى بلندمرتبه را آفریده [ نظرات / امتیازها ]

تَنْزِیلاً مِمَّنْ خَلَقَ اَلْأَرْضَ وَ اَلسَّمٰاوٰاتِ اَلْعُلىٰ آن که قرآن را فروفرستاد، همو جهان را آفرید و این جهان کتاب خداست که با زبان حال سخن مى گوید و قرآن کتاب اوست که با زبان گفتار سخن مى گوید و هریک از این دو کتاب براى خیر و خوشبختى مردم است بنابراین، اى محمّد! چرا نزول قرآن را وسیلۀ رنج و زحمت خود قرار مى دهى ؟ پرسش: قرآن بر پیامبر صلّى اللّه علیه و آله نازل شد، تا وى بدان عمل کند و هدایت یابد حال آنکه در همین کتاب آمده است: «و برایتان در دین تنگنایى پدید نیاورد» نیز خداوند مى فرماید: «آنچه بر عهدۀ توست تبلیغ است و آنچه بر عهدۀ ماست حساب کشیدن» بنابراین، چگونه پیامبر صلّى اللّه علیه و آله خود را به وسیله عبادت و اندوه، به زحمت مى انداخت ؟ پاسخ: کسى که بزرگ است، کار نیکویش را هرچند بزرگ باشد، کوچک مى شمارد و گناهش را هرچند کوچک باشد، بزرگ به حساب مى آورد و هر اندازه که رنج بکشد باز هم خود را به کوتاهى متهم مى کند پیامبر صلّى اللّه علیه و آله نیز به طور مطلق، بزرگ ترین آفریده هاى خداوند است و عظمت خود را از یقینش به خدا، فرمانبردارى او و تلاش در راه دعوت به سوى او مى داند به همین سبب است که خود را متهم مى کند و هر اندازه که در عبادت او و دعوت به حق کوشش کند، باز هم خود را در پیشگاه خداوند مقصر مى شمارد، به ویژه اگر دعوت او در هدایت قومش، یعنى قریش مؤثر نیفتد [ نظرات / امتیازها ]