این آیه شریفه، حجتى را از مشرکین حکایت مى‏کند که بر نبود بعث و قیامت اقامه کرده‏اند و اساس آن بر استبعاد است و حاصلش این است که: چگونه ممکن است ما از دل زمین به صورت انسانى تام الخلقه درآییم، همانطور که الآن هستیم، با اینکه بعد از مردن مى‏دانیم که همه خاک مى‏شویم و پدرانمان نیز همه خاک شدند؟

و جمله «لَقَدْ وُعِدْنا هذا نَحْنُ وَ آباؤُنا مِنْ قَبْلُ» (نمل/68) حجتى دیگر است از ایشان، که اساس آن نیز بر استبعاد است و آن این است که: این بعث را قبلا هم انبیاى گذشته به ما و به پدران ما وعده دادند و چیز نو ظهورى نیست، بلکه خیلى قدیمى است و اگر درست بود و خبرى صادق بود تا به امروز اتفاق مى‏افتاد و مردم گذشته از قبرهایشان برمى‏خاستند، و چون برنخاستند، مى‏فهمیم که جزو خرافاتى است که گذشتگان آن را درست کرده‏اند، چون آنان خیلى در جعل اوهام و خرافات و شنیدن داستانهاى خرافى علاقه‏مند و حریص بودند. [ نظرات / امتیازها ]