توضیح : چیزى که هست مقامى که سخن زکریا در آن مقام اظهار شده نکته‏اى دیگر را مى‏رساند، گویا و وقتى از مشاهده وضع مریم منقلب شده، بیاد فرزند نداشتن خود افتاده، و غیر از درخواست فرزند به یاد هیچ چیز دیگر نبوده، و در دعاى خود نام آن عاملى را که سهم زیادى در تاثرش داشته بوده است، و آن دو چیز است، یکى پیرى، و دوم نازایى همسرش، و بعد از آنکه از ناحیه خدا بشارت یافت که صاحب فرزند خواهد شد، گویا به خود آمد و حالت انقلابش برطرف شد آن گاه متعجب شد، که بعد از پیرى، و از زنى نازا فرزند دار مى‏شود، خلاصه بشارت الهى وضعش را از یاس و اندوه به تعجبى آمیخته با مسرت دگرگون ساخت.

و اگر بعد از بشارت یافتن به فرزند شروع کرد که موانع این کار و چگونگى برطرف شدن آنها را پرسید، براى این بود که خصوصیات افاضه الهى و انعام او را بفهمد و در نتیجه از درک آن لذت ببرد و قدرش را بیشتر بشناسد، نظیر همان سؤالى که ابراهیم بعد از بشارت فرشتگان به صاحب فرزند شدن نمود و پرسید: چگونه مرا چنین بشارتى مى‏دهید، با اینکه پیرى بر من مسلط شده است؟ و قرآن کریم داستانش را چنین نقل مى‏کند:
«وَ نَبِّئْهُمْ عَنْ ضَیْفِ إِبْراهِیمَ، إِذْ دَخَلُوا عَلَیْهِ، فَقالُوا: سَلاماً، قالَ إِنَّا مِنْکُمْ وَجِلُونَ، قالُوا لا تَوْجَلْ، إِنَّا نُبَشِّرُکَ بِغُلامٍ عَلِیمٍ، قالَ أَ بَشَّرْتُمُونِی عَلى‏ أَنْ مَسَّنِیَ الْکِبَرُ، فَبِمَ تُبَشِّرُونَ؟ قالُوا بَشَّرْناکَ بِالْحَقِّ، فَلا تَکُنْ مِنَ الْقانِطِینَ، قالَ وَ مَنْ یَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ»(حجر /56).

بطورى که ملاحظه مى‏فرمایید در پاسخ ملائکه که او را از نومیدى بر حذر داشتند گفت: سؤال من از در نومیدى نبود، چگونه نومید باشم، با اینکه من از گمراهان نیستم، و نومیدى کار گمراهان است، بلکه از این جهت است که وقتى مولاى یک بنده به سوى بنده‏اش روى مى‏آورد، و قرب و انس و کرامت خود را اعلام مى‏دارد، این اعلامش باعث انبساط و مسرت و ابتهاج بنده‏اش مى‏شود و همواره مى‏خواهد لطف مولاى خود را به خاطر و به زبان بیاورد، گاهى به صورت تعجب، و گاهى استعجاب و گاهى به صورتهاى دیگر. [ بستن توضیحات ]