1) شاه آبادی (داور) : این جمله استفهامى است شگفت انگیز، مى خواهد حقیقت حال را بپرسد نه اینکه بخواهد فرزند دار شدن خود را امرى بعید بشمارد، چون بعد از آنکه خداى تعالى او را با صراحت بشارت داد، دیگر ممکن نیست شخصى مثل زکریا استبعاد کند، علاوه بر اینکه خود آنجناب همین دو امرى که در استفهام خود گنجانده و آنرا باعث تعجب شمرده ، در سوره مریم در ضمن در خواستش نیز گنجانده ، و گفته بود: ((رب انى وهن العظم منى و اشتعل الراس شیبا، و لم اکن بدعائک رب شقیا و انى خفت الموالى من ورائى ، و کانت امراتى عاقرا، فهب لى من لدنک ولیا پروردگارا استخوانم سست و سرم سفید شده ، ولى هرگز از دعاى تو نومید نبودم ،
و من از موالى بعد از خود مى ترسم ، همسرم نازا است ، پس از ناحیه خود وارثى بمن بده ).
چیزى که هست مقامى که سخن زکریا در آن مقام اظهار شده نکته اى دیگر را مى رساند، گویا و وقتى از مشاهده وضع مریم منقلب شده ، بیاد فرزند نداشتن خود افتاده ، و غیر از درخواست فرزند به یاد هیچ چیز دیگر نبوده ، و در دعاى خود نام آن عاملى را که سهم زیادى در تاثرش ‍ داشته بوده است ، و آن دو چیز است ، یکى پیرى ، و دوم نازائى همسرش ، و بعد از آنکه از ناحیه خدا بشارت یافت که صاحب فرزند خواهد شد، گویا به خود آمد و حالت انقلابش برطرف شد آنگاه متعجب شد، که بعد از پیرى ، و از زنى نازا فرزند دار مى شود، خلاصه بشارت الهى وضعش را از یاس و اندوه به تعجبى آمیخته با مسرت دگرگون ساخت .
نظیر همان سؤ الى که ابراهیم بعد از بشارت فرشتگان به صاحب فرزند شدن نمود و پرسید: چگونه مرا چنین بشارتى مى دهید، با اینکه پیرى بر من مسلط شده است ؟گفت : سؤ ال من از در نومیدى نبود، چگونه نومید باشم ، با اینکه من از گمراهان نیستم ، و نومیدى کار گمراهان است ، بلکه از این جهت است که وقتى مولاى یک بنده به سوى بنده اش روى مى آورد، و قرب و انس و کرامت خود را اعلام مى دارد، این اعلامش باعث انبساط و مسرت و ابتهاج بنده اش مى شود و همواره مى خواهد لطف مولاى خود را به خاطر و به زبان بیاورد، گاهى به صورت تعجب ، و گاهى استعجاب و گاهى به صورتهاى دیگر.