توضیح : و به حکم آیه مذکور، قضاى رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) قضاى خدا نیز هست، چون خدا قرار دهنده ولایت براى رسول خویش است، و او است که امر رسول را در بندگانش نافذ کرده.
و سیاق جمله «إِذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً»، از آنجایى که یک مساله را هم مورد قضاى خدا دانسته و هم مورد قضاى رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، شهادت مى‏دهد بر اینکه مراد از قضاء، تصرف در شانى از شؤون مردم است، نه جعل حکم تشریعى که مختص به خداى تعالى است، (آرى رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) جاعل و قانونگذار قوانین دین نیست، این شان مختص به خدا است، و رسول او، تنها بیان کننده وحى او است، پس معلوم شد که مراد از قضاى رسول، تصرف در شؤون مردم است). [ بستن توضیحات ]

توضیح : معناى آیه این است: احدى از مؤمنین و مؤمنات حق ندارند در جایى که خدا و رسول او در کارى از کارهاى ایشان دخالت مى‏کنند، خود ایشان باز خود را صاحب اختیار بدانند، و فکر کنند که آخر کار مال ماست، و منسوب به ما، و امرى از امور زندگى ماست، چرا اختیار نداشته باشیم؟ آن وقت چیزى را اختیار کنند، که مخالف اختیار و حکم خدا و رسول او باشد، بلکه بر همه آنان واجب است پیرو خواست خدا و رسول باشند، و از خواست خود صرفنظر کنند.

این آیه شریفه هر چند عمومیت دارد، و همه مواردى را که خدا و رسول حکمی بر خلاف خواسته مردم دارند شامل مى‏شود، اما به خاطر اینکه در سیاق آیات بعدى قرار دارد، که داستان ازدواج رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) با همسر پسر خوانده‏اش زید را بیان مى‏کند، مى‏توان گفت به منزله مقدمه براى بیان همین داستان است، و مى‏خواهد به کسانى که به آن جناب اعتراض و سرزنش مى‏کردند، که داستانش در بحث روایتى این فصل خواهد آمد، پاسخ دهد، که این مساله ربطى به شما ندارد، و شما نمى‏توانید در آنچه خدا و رسول حکم مى‏کند مداخله کنید. [ بستن توضیحات ]

توضیح : 1-این روایت را الدر المنثور (ج 5، ص 200) از ابن جریر از ابن عباس نقل کرده است.

2-این روایت را الدر المنثور (ج 5، ص201 ) از ابن ابى حاتم از ابن زید نقل کرده است. [ بستن توضیحات ]